Po co światu mnich?
wystarczy kilka ciepłych dni, wystarczy zapach lasu nagrzanego słońcem, mokrej ziemi po deszczu, a już czujemy smak wakacji. Bo coś takiego w nas jest, że nagle chcemy się spakować i wyruszyć. Nie tylko po to, żeby odpocząć. Może bardziej, żeby zaistnieć inaczej niż zwykle – w innym miejscu, z innymi ludźmi, z dala od siebie samych – tych codziennych, przewidywalnych, powtarzalnych. Żeby doświadczyć siebie nieznanego.
„Uwielbiam ten moment, kiedy wszystko przede mną i kiedy tyle może się zdarzyć…” – pisze o swojej drodze do Composteli Roman Bielecki OP.
A jeśli to za mało? Wtedy trzeba wyruszyć dalej – w światy zupełnie nam odległe, z tą świadomością, że „dom i tożsamość, opuszczone choćby na chwilę zmieniają się. Tak jak zmienia się sam podróżny. Powrót nigdy nie jest powtórzeniem sceny z punktu wyjścia” – dzieli się refleksją Paulina Wilk.
„Moje podróżowanie to nic innego jak szukanie ludzi, bliskości, zrozumienia” – pisze z kolei Maciej Wasielewski. I o to chyba właśnie chodzi. O drugiego człowieka, który czasem daleki i tak bardzo obcy jest przecież moim bliźnim. Bratem. Z którym nie zawsze jest mi po drodze. Który czasami staje się wrogiem. Tak jak 70 lat temu podczas pogromu na Wołyniu. Ci, którzy mieszkali razem, mówili sobie każdego dnia „dzień dobry”, nagle podnieśli na siebie pięść. Nie da się o tym zapomnieć. Ale to nie o pamięć chodzi, tylko o przebaczenie. Tyle że, jak mówi dominikanin o. Paweł Krupa, „Przebaczyć mogę tylko ja – nikt tego za mnie nie zrobi”. Warto o tym pomyśleć w ten wakacyjny czas.
A do walizki czy plecaka nie zapomnijcie Państwo spakować miesięcznika i filmu, który znajdziecie w tym numerze. Życzę dobrej lektury, dobrego oglądania i dobrych wakacji.
Oceń