Twarze i imiona
Jr 1,4-5.17-19 / Ps 71/ 1 Kor 12,31-13, 13 / Łk 4,21-30
„A wszyscy przyświadczali Mu i dziwili się pełnym wdzięku słowom, które płynęły z ust Jego”, czytamy w dzisiejszej Ewangelii. Niestety, ta perykopa pomija coś ważnego. W poprzednim wersecie jest mowa o tym, że Jezus przeczytał tekst z Księgi Proroka Izajasza: „Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski od Pana”. Ten tekst wyraża oczekiwanie narodu izraelskiego na Mesjasza. Jezus mówi: „Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli”. Ludzie są zachwyceni, przyklaskują Mu. Ale bardzo szybko zachwyt przemienia się w gniew. Początek działalności Jezusa w Galilei przypomina to, co stanie się później w Jerozolimie: najpierw: „Hosanna!” – a zaraz potem: „Na krzyż z Nim!”. Dlaczego?
Naród izraelski był gotowy na przyjście Mesjasza jako władcy, który uczyni go wielkim i sprawi, że inne narody go nie przemogą. Bóg jest wielki, a my będziemy wielcy z Nim – takie było oczekiwanie Izraelitów. Ale Jezus po-krzyż-ował ich wyobrażenia: Mesjasz jest inny. Bóg jest inny. Tak inny, że umiera na krzyżu.
Zazdrość i egoizm sprawiły, że ludzie w synagodze w Nazarecie byli wściekli, ponieważ okazało się, że Dobra Nowina o zbawieniu nie jest tylko dla Izraela, ale dotyczy wszystkich ludzi.
Czy i nam – zarówno Kościołowi, jak i każdemu z osobna – nie grozi niebezpieczeństwo popadnięcia w przekonanie, że jesteśmy lepsi od innych, że bardziej zasługujemy na Bożą łaskę, na Jego przychylność? A przecież Bóg kocha wszystkich ludzi. Także tych „innych”. Nawet grzeszników. Czyż ja nie jestem jednym z nich?
Oceń