Pierwszy i Drugi List do Tesaloniczan
Lb 6,22-27 | Ps 67 | Ga 4,4-7 | Łk 2,16-21
Jestem filozofem, dlatego zacznę od przypomnienia filozoficznej zasady św. Tomasza z Akwinu, która mówi, że „cokolwiek jest przyjmowane, jest przyjmowane według zdolności przyjmującego”. Wiem, brzmi to karkołomnie, ale zasadę tę można łatwo zilustrować. Zapraszając na koncert symfoniczny swoją małą bratanicę, wykwintny znawca muzyki musi być świadomy tego, że dziewczynka zasmakuje co najwyżej w ogólnym odbiorze usłyszanej melodii, podczas gdy on zwróci uwagę na najdrobniejsze szczegóły. Oboje usłyszą te same dźwięki, lecz każde z nich na swój własny sposób. Co więcej, pająk mieszkający na suficie sali koncertowej także odczuje drgania pajęczej sieci spowodowane muzyką. Nie przyciągną one jednak jego uwagi, ponieważ nie będą podobne do tych, które w porze obiadowej sygnalizują pojawienie się w sieci soczystej muchy.
Przez cały okres Bożego Narodzenia słyszymy dobrą nowinę o narodzinach Chrystusa – wyśpiewywaną przez aniołów, powtarzaną przez pasterzy, interpretowaną przez trzech magów, przyjętą z lękiem przez Heroda. Ale każdy słyszy tę samą nowinę na swój sposób: pasterze są uradowani, magowie zaskoczeni, Herod przerażony. Dzisiejsza Ewangelia mówi nam, że Maryja także słucha, „zachowuje wszystkie te sprawy i rozważa je w swoim sercu”. Spośród całego rodzaju ludzkiego Maryja jest najlepiej przygotowana na przyjęcie Bożego słowa. Najpierw słowa zwiastowanego przez anioła Gabriela, później Słowa Wcielonego, które nosi w łonie i wydaje na świat.
Czy jesteśmy gotowi przyjąć Dobrą Nowinę w czasie świąt Bożego Narodzenia? Czy może obija się ona o nasze uszy jak dźwięki symfonii o ciało pająka? Czy nie gubi się w harmidrze i krzątaninie świątecznego czasu? Dzisiejsza Ewangelia zaprasza nas do przyjęcia pełnej łagodności postawy Maryi, „zachowującej wszystkie te sprawy i rozważającej je w swoim sercu”.
Oceń