Ewangelia według św. Jana
Rdz 9,8-15 / Ps 25 / 1 P 3,18-22 / Mt 1,12-15
Jezus, prowadzony przez Ducha, czterdzieści dni przebywał „na pustyni kuszony przez szatana. Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś usługiwali Mu”. Ten symboliczny opis przywołuje biblijne okresy próby, przygotowań i postu. Przez 40 dni i nocy padał deszcz, który sprowadził na ziemię potop w czasach Noego. Czterdzieści lat oczyszczenia wymagał Bóg od swego narodu, zanim ten przez pustynię przeszedł do Ziemi Obiecanej. Mojżesz przez 40 dni pościł na Górze Synaj, a tyle samo dni wędrówki na Górę Horeb potrzebował prorok Eliasz.
Podobnie posługa Mesjasza prowadzi przez oczyszczenie (nawoływanie do nawrócenia) do podsumowania na krzyżu nowego przymierza (bezwarunkowa filantropia Boga) i ostatecznego zjednoczenia z Bogiem na uczcie niebieskiej (przebóstwienie człowieka dokonane w eliaszowym szmerze łagodnego powiewu).
Autor Ewangelii ukazuje nam jednak nie tylko podobieństwo Jezusa do Noego, Mojżesza i Eliasza. Wskazuje, że Mesjasz dopełnił biblijnej historii i już na pustyni obserwujemy owoce pojednania. Ewangelista nie przecenia zmagania Jezusa z szatanem, jakby podział na dwa królestwa został już dokonany. Na pustkowiu obserwujemy zwycięstwo Mesjasza nad pokusą zła i przywrócenie harmonii świata. Jedna z nici interpretacji wiedzie ku przekonaniu, że Jezus mieszka tam w zgodzie z dzikimi zwierzętami. Nastał czas zapowiedziany przez Izajasza, kiedy „wilk zamieszka wraz z barankiem, pantera z koźlęciem razem leżeć będą, cielę i lew paść się będą społem i mały chłopiec będzie je poganiał (…) niemowlę igrać będzie na norze kobry, dziecko włoży swą rękę do kryjówki żmii”. Usługujący Chrystusowi aniołowie wskazują na przywrócenie utraconej w raju jedności między światem ziemskim a niebiańskim.
Mesjasz na pustkowiu do niczego się zatem nie przygotowuje. Ta mityczna opowieść o pobycie Mesjasza na pustkowiu wskazywać może, że wszystko dokonało się wraz z wcieleniem. Więź człowieka z Bogiem nie tyle została odnowiona, ile stała się nieusuwalna dzięki jedności bóstwa i człowieczeństwa w Chrystusie Jezusie. Nieposłuszny Adam został pojednany z Ojcem, grzeszna Ewa raduje się ze zabawienia swych potomków, a mur wrogości między ludźmi i narodami legł w gruzach.
Ta pierwotna jedność została potwierdzona i ostatecznie przez Chrystusa zamanifestowana na krzyżu. Oczekujmy od siebie nawzajem podobnej manifestacji.
Oceń