List do Rzymian
Niekiedy ludzie przychodzą do mnie poskarżyć się na księży. Domyślam się, że i na mnie muszą się księżom skarżyć. Nie jestem chętnym słuchaczem tych wyznań i często zaraz na wstępie zmieniam temat rozmowy. Nie zawsze się to jednak udaje. Niekiedy donoszą mi, jak ten lub ów ksiądz zareagował na to, że chodzą na msze do dominikanów albo mają kontakt ze mną. Pogodziłem się z tym, że muszę stale się uwiarygodniać i stale na nowo udowadniać, kim jestem i komu pragnę służyć.
Kiedyś przyszła do mnie pewna roztrzęsiona pani dyrektor z prośbą o radę, jak ma załatwić swój ślub z protestantem, bo proboszcz robi trudności i jest ogólnie odpychający, a ona choć nie narzuca się Panu Bogu, pragnie mieć ślub kościelny. Pani dyrektor przyniosła mi flaszkę wina (które spokojnie mogłoby być winem mszalnym, a jeszcze lepiej nieszporowym), jakąś płytę z muzyką, gadżety i drobiazgi biurowe, ponieważ pracowała w dziale public relations.
Kiedy nieco się uspokoiła, powiedziałem: „Widzi pani, pani jest kobietą, co jest oczywiste. Proboszcz zazwyczaj jest mężczyzną, czyli takim dużym chłopcem. A chłopcy lubią zabawki. Proszę te wszystkie zabawki schować do torby i pójść do proboszcza, a wystawiając rękę zza drzwi z podarunkiem, zapytać się: – Czy można się z księdzem proboszczem zaprzyjaźnić? Drugie pytanie, czy ksiądz proboszcz zechciałby mi pomóc w załatwieniu trudnej sprawy, w zasadzie nie do załatwienia? Jakiż mężczyzna nie zechce pomóc pięknej kobiecie? A proboszcz, jak już ustaliliśmy, zazwyczaj jest mężczyzną, więc będzie chciał pomóc. I tak dotrze pani do twardego serca proboszcza, zmiękczy je i załatwi swoją sprawę”.
Pani początkowo myślała, że żartuję. Nie bardzo tylko wiedziała, czy z niej, czy z proboszcza, ale po chwili zerwała się i już nie zabierając zabawek, wybiegła z pokoju, w którym pracuję i przyjmuję moich studentów. Za kilka dni przyniosła mi jeszcze większą butelkę i jeszcze więcej zabawek i opowiedziała, jak to wspaniale wypadło: proboszcz tak się rozweselił i ucieszył, że sam podjechał do kurii i wszystko pozałatwiał, i jeszcze życzył wszystkiego dobrego. Tak to bywa, kiedy kobiety zapomną, że wszyscyśmy grzeszni, a ksiądz proboszcz to też człowiek, i to zazwyczaj mężczyzna. Z naszymi księżmi proboszczami zarówno w Poznaniu, jak i nad Lednicą czy na Jamnej, nie mamy najmniejszych kłopotów czy trudności z załatwianiem spraw ślubnych, bo to panowie na poziomie, kulturalni, otwarci.
Wczoraj zadzwoniła pewna pani i spytała, czy nie mógłbym jej pomóc w załatwieniu spraw związanych ze ślubem. Poprosiłem ją do „oczka”, jak nazywamy pokój do rozmów w cztery oczy, a ona zaraz zaczęła od delikatnej prośby, czy nie mógłbym jej pomóc i tego ślubu pobłogosławić. Z reguły odmawiam ludziom nieznanym, niezwiązanym ze mną osobiście, no bo nie ma podstawy. A tutaj druga połowa w Ameryce, a pani zapracowana, pracuje naukowo, więc ma prawo do duszpasterza akademickiego. Tak mnie podeszła, że chociaż z ociąganiem, zgodziłem się, bo nie widziałem wyjścia. Najgorsze było to, że ta pani wcale się mnie nie bała. Wiele osób się mnie boi i widzę czasem kątem oka, jak w kolejce do konfesjonału przepuszczają innych, aby nie wpaść w moje ręce, chociaż staram się być łagodny jak baranek i nie podejmować niepotrzebnej dyskusji. No bo jak tu nie pomóc proszącej o pomoc kobiecie? Chociaż zakonnik, poczułem się facetem. Sam stałem się ofiarą głoszonej wcześniej dobroci.
Nie piszę tego, ażeby podpowiedzieć, że dobrze byłoby dawać proboszczom łapówki, tylko po to, żeby uświadomić, iż dobrze byłoby zobaczyć w nich człowieka, a nie tylko urzędnika czy funkcjonariusza kultu.
Oceń