Ewangelia według św. Marka
Iz 35,4-7a / Ps 146 / Jk 2,1-5 / Mk 7,31-37
Dzisiejsza Ewangelia budzi we mnie emocje, żeby nie powiedzieć nawet pewne obrzydzenie. Wzdrygam się, kiedy myślę o Jezusie, który wkłada palce w uszy głuchoniemego i śliną dotyka jego języka. Pan Jezus przekracza pewne granice. Taka bliskość z drugim człowiekiem jest zastrzeżona dla bardzo intymnej relacji. W zwykłych międzyludzkich kontaktach nasza cielesność musi być ubrana i osadzona w konwenansach kultury, ponieważ nagi człowiek jest bezbronny. Niezwykle łatwo go zranić. W scenie z Księgi Rodzaju, kiedy Bóg spotyka człowieka po grzechu, ten się chowa, bo po raz pierwszy doświadcza, że jest nagi. Nie o skromność tu jednak chodzi, lecz o strach. Trzeba się zasłonić, odgrodzić, żeby nikt nas nie wykorzystał ani nie skrzywdził. Ta granica, zbudowana ze strachu, zrywa kontakt.
Jezus jest Bogiem, który przyszedł właśnie po to, aby na nowo ustanowić łączność z człowiekiem. Nie brzydzi się naszego człowieczeństwa z całą jego fizjologią. Nie tylko jest jej Twórcą, ale sam ją przyjmuje. Dotyka nas, aby uzdrowić nasze zranione Boże dziecięctwo. To On nas otwiera i czyni zdolnymi do komunikacji z Bogiem i z drugim człowiekiem.
W związku z dzisiejszą Ewangelią myślę o jeszcze jednej scenie: do Elizeusza przychodzi trędowaty dowódca syryjski. Prorok nie wychodzi do niego, kontaktuje się przez sługę. Pozornie może to wyglądać na okazanie pogardy, ale myślę, że Elizeusz ogranicza kontakt z innego powodu. Prorok nie chce swym działaniem przysłonić prawdy, że to nie on działa, ale Bóg. Syryjski poganin nie zobaczył proroka, ale dzięki temu mógł spotkać prawdziwego Boga. Dziś też widzimy działanie Jezusa. To też jest proroctwo. Wszak imię Jezus oznacza, że Jahwe zbawia.
Oceń