Prawdziwy kult chrześcijański nie może być nigdy pustym zewnętrznym rytuałem, lecz relacją z Bogiem, przylgnięciem do Chrystusa, zarówno wspólnotowym (Kościoła), jak osobistym (poszczególnego człowieka).
W związku z nauczaniem Benedykta XVI na temat liturgii dociera do nas wiele, sprzecznych nieraz, medialnych informacji: twarzą w kierunku wschodnim czy twarzą do ludu, Trydent czy Watykański II, nowe czy stare, reforma czy reforma reformy, łacina czy koncelebra (sic!) itp. Nie mam zamiaru tych kwestii nie doceniać – są ważne. Ale jednak drugo- i trzeciorzędne wobec istoty sprawy. Co nią jest dla Benedykta XVI? O co naprawdę chodzi Papieżowi w sprawie liturgii?
***
Idea Logosu jako ofiary niosącej w sobie najgłębszy sens dziejów świata i historii życia poszczególnego człowieka – pojednanie z Bogiem – staje się pełna (niosąca zbawczy sens) we Wcieleniu Boga, w Logos incarnatus, w Słowie, które stało się ciałem i wszelkie ciało włącza w oddawanie czci Bogu – wyjaśnia J. Ratzinger w Duchu liturgii. Logos nie jest tu (we Wcieleniu) jedynie „sensem” ukrytym poza rzeczami lub ponad nimi, ale Kimś, kto „stał się ciałem”, wszedł w ciało – w samo centrum człowieczeństwa. Tym samym wchodzi On w cierpienia i nadzieje całego stworzenia, przyjmuje je i niesie do Boga.
Moc krwi (Rz 3,25) Wcielonego Logosu jest mocą tej przemiany całej rzeczywistości ku zbawieniu, narzędziem przebłagania, usensowieniem cierpień i nadziei. A w synowskim dialogu Jezusa z Ojcem starotestamentalny obrzęd Yom Kippur przemienia się w modlitwę. Przypomnijmy: w dniu przebłagania, Yom Kippur, przebłagalnia – wieko przykrywające Arkę Przymierza, hebr. kapporeth, gr. hilasterion – była skrapiania krwią zabitych w ofierze zwierząt. W Liście do Rzymian św. Paweł odnosi ten właśnie termin do Chrystusa: „Jego to ustanowił Bóg narzędziem przebłagania (hilasterion), dzięki wierze, mocą Jego krwi” (Rz 3,25).
To Jezus Chrystus jest hilasterion – zagubionym centrum świątyni, kwintesencją i przewyższeniem ludzkich marzeń o pojednaniu i tęsknot za czystością serca; On jest miejscem obecności przebaczającego żywego Boga. Ani ofiary ze zwierząt, ani jakiekolwiek mniej lub bardziej autosoteryjne religijne wysiłki człowieka – z przeszłości, teraźniejszości i przyszłości ludzkich dziejów – nie mają mocy tej krwi i tej modlitwy: dialogu Bosko-ludzkiego i zarazem wewnątrztrynitarnego. Toczą się bowiem we Wcielonym Logosie dwie rozmowy, których jedność JEST ZBAWIENIEM: Boga z człowiekiem, Syna z Ojcem.
Dlatego tamte ofiary i wysiłki odchodzą w przeszłość. Ich miejsce zajmie teraz, jako konsekwencja wcielenia i paschy Logosu, to, co greccy ojcowie zwali thysía logiké (ofiara wyra
Zostało Ci jeszcze 85% artykułuWykup dostęp do archiwum
- Dostęp do ponad 7000 artykułów
- Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
- Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania żadnych plików!
Zaloguj się
Oceń