Dostałem mandat. I to nie za jechanie, a za stanie. Zaparkowałem samochód na chodniku, a w uzasadnieniu przeczytałem, że ustawiłem go zbyt blisko przejścia dla pieszych i nie zostawiłem przepisowej odległości między samochodem a skrajem chodnika. To była przykra niespodzianka. Należę do tej kategorii ludzi, którzy starają się żyć w zgodzie z przepisami w każdej sprawie. Rzecz jasna okazuję słabości w postaci przechodzenia na czerwonym świetle, kiedy mi się spieszy, a nic nie jedzie, albo przekraczania szybkości tam, gdzie moim zdaniem ograniczenia nie mają sensu.
Dlatego, trzymając się tych zasad, jestem pełen obaw, gdy w skrzynce znajduję awizo, bo nigdy nie wiem, kto może czegoś ode mnie chcieć. Listy polecone zazwyczaj przysyłają urzędy. W dodatku wstyd mi, kiedy pani na poczcie głośno mówi: To pismo ze straży miejskiej. Wtedy oczy wszystkich z kolejki patrzą na mnie z odrazą, widząc przed sobą przestępcę. Takie oficjalne pisma są zwykle długie, niezrozumiałe, zawierają cytaty z przepisów, pouczenia, wreszcie informację odczytywaną przeze mnie jak groźba: Jak się nie podoba, to mogę dochodzić swoich praw w sądzie.
Sąd to nie jest słowo, które działa na rozdygotane nerwy kojąco. Żyję tak, aby nie mieć z nim kontaktu, i dotychczas raczej mi się udawało. Raz występowałem jako oskarżony, bodaj trzykrotnie w roli świadka. Słabe wyniki, jak na dziennikarza z niemal półwiecznym stażem. Znaczy, że moje pisanie by
Zostało Ci jeszcze 75% artykułuWykup dostęp do archiwum
- Dostęp do ponad 7000 artykułów
- Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
- Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania żadnych plików!
Zaloguj się
Oceń