Jaki kościół jest ładniejszy? Romański lub gotycki, surowy, sięgający do nieba, czy barokowy – pełen przepychu, jakby przeczący skromności? Który bardziej podobałby się Panu Bogu, skoro wznoszone są na Jego chwałę?
Nigdy nie miałem tego rodzaju dylematów. Podobają mi się jedne i drugie, ale mam też swoje ulubione. W Warszawie lubię usiąść w ławce kościoła Świętego Krzyża tak, żeby patrzeć i na ołtarz, i na tablicę zakrywającą urnę z sercem Fryderyka Chopina. A kiedy jestem w Paryżu, idę do kościoła Madeleine, gdzie odprawiono nabożeństwo żałobne kompozytora, stała tam jego trumna, a wokół rozlegało się Requiem Mozarta. I chociaż od tamtej pory upłynęło ponad sto pięćdziesiąt lat, ja tam zawsze słyszę Confutatis.
W kościele franciszkanów w Krakowie mam swoje miejsce w jednej z ostatnich ławek. Ogarniam wzrokiem całą świątynię, na wprost widzę witraż Stanisława Wyspiańskiego. Ale jeszcze ważniejsze są myśli. Siadam tam, gdzie się modlił Jan Paweł II. Kiedy był jeszcze metropolitą krakowskim, przychodził do kościoła, bo ze swojej siedziby na Franciszkańskiej 3 wystarczyło przejść przez ulicę.
Na „jego” ławce umieszczono pamiątkową tabliczkę, obok której zawsze ktoś kładzie świeżą białą różę. Może to jakiś rytuał, którego nie znam, a może przypadek, który zawsze mnie się przytrafia. Wydaje mi się, że kiedy usiądę obok (bo nie mam odwagi usiąść tam, gdzie Karol Wojtyła), to spadnie na mnie większa łaska.
Zostało Ci jeszcze 75% artykułuWykup dostęp do archiwum
- Dostęp do ponad 7000 artykułów
- Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
- Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania żadnych plików!
Zaloguj się
Oceń