List do Rzymian
Rdz 15,5-12.17-18 / Ps 27 / Flp 3,17-4,1 / Łk 9, 28b-36
Gwiazdy wielkich pustyni i gwiazdy wielkich miast wciąż pozostają świadkami tej samej zadziwiającej obietnicy Nowej Nadziei, do jakiej Bóg zaprasza każdego człowieka. Historia Abrama: nomady, koczującego w swoim namiocie pośród nieprzeliczonych piasków, i historia człowieka współczesnego: wędrowca, a może bardziej włóczęgi, zagubionego w nieprzeliczonym tłumie, próbującego choć na chwilę rozbić swój namiot wśród szklanych domów, spotykają się ze sobą poza miejscem i czasem.
Obu łączy to samo serce, które pozostaje złaknioną ziemią wielkich tęsknot, planów i pragnień, często brutalnie skazanych na powolne obumieranie, dokonujące się na naszych oczach i przyglądających się ludzi.
Ale obu łączy też i określa coś najważniejszego i najtrwalszego: Miłość Boga, która weszła w nierozerwalne czymkolwiek i przez kogokolwiek przymierze z człowiekiem każdego miejsca i każdego czasu, zwłaszcza tego najbardziej po ludzku przegranego i schyłkowego, jak wiek samego Patriarchy Abrahama. Tutaj schyłek i kres okazuje się nowym początkiem.
Boża Miłość zawiera z nami przymierze, przeprowadzając oczyszczający i uzdrawiający ogień Ducha Świętego przez to, co w nas samych rozdarte, porąbane i poćwiartowane. Tylko wytrwajmy.
Boża Miłość nawołuje nas w ciemnościach nocy i wyprowadza – jak Abrama – z naszych bezpiecznych namiotów i kryjówek, by pokazać niebo rozświetlone światłami nadziei, która ma się w nas wypełnić. Wbrew wszystkiemu i wszystkim dajmy się uwieść tej Miłości.
Boża Miłość działa w naszych „poniżonych ciałach” przez Ducha Świętego, wlewając w nie pokój i radość, ale też przemawia do nas w obłoku niezrozumienia tego, co wokół nas i w nas samych. Nie lękajmy się.
Kimkolwiek jesteś i byłeś, czymkolwiek uczyniłeś lub inni uczynili twoje życie – przez Jezusa Chrystusa w mocy Ducha Świętego stajesz się ukochanym synem Boga Ojca.
Góra Tabor – niemy świadek Dobrej Nowiny. Wspinajmy się na nią, by dostrzec wyraźniej, gdzie jest nasza ojczyzna i do jakiej nadziei zostaliśmy powołani. Bez wyjątku. Tak trwajmy mocno w Panu.
Oceń