Triduum Paschalne. Przewodnik
Piotr Kłodkowski, Doskonały smak Orientu, Wydawnictwo Znak, Kraków 2006, s. 232
Książka Piotra Kłodkowskiego Doskonały smak Orientu składa się z kilku kilkunastostronicowych szkiców z podróży.
Świat wciąż zadziwia. Można potraktować go, za św. Augustynem, jako księgę; a zgodnie z tym ujęciem człowiek, który nie podróżuje, czyta tylko jedną stronę. Czytam zatem świat widziany oczyma Kłodkowskiego i nie mogę się nadziwić. Świat mnie zaskakuje. Oto bowiem w Iranie prezentowany jest w publicznej telewizji film na temat sanktuarium w Fatimie, który służy on propagowaniu islamu. Jego autorzy połączyli fakt, iż imię córki Mahometa brzmi także Fatima, i starają się udowodnić, że to nie Matka Boska objawiła się dzieciom, ale wysłanniczka Proroka. Głosy wielonarodowej grupy pielgrzymów tłumaczone są w sposób mający potwierdzić z góry założoną tezę – wszyscy proszący wsparcia Matki Bożej w rzeczywistości modlą się do Fatimy, córki Proroka. W Chinach z kolei, które wprowadziły restrykcyjną kontrolę urodzeń noworodków propaguje się model rodziny 2+1. Każde kolejne dziecko praktycznie nie istnieje dla państwa, a więc nie ma prawa do świadczeń medycznych, edukacji etc. Wielopokoleniowa rodzina, która była wpisana w kulturę Państwa Środka, odeszła w zapomnienie. Jedynacy są traktowani przez rodziców jak mali cesarze, do których należy świat. Jakie będą skutki tego eksperymentu, gdy „mali cesarze” sięgną po władzę?
Takimi ciekawostkami Kłodkowski sypie jak z rękawa i nie można oderwać się od lektury. Nie na tym polega jednak siła Doskonałego smaku Orientu. Można zadać pytanie: co robią Europejczycy w świecie Orientu? Europejczycy, którzy jeszcze niedawno byli reprezentantami władzy jako gubernatorzy, admirałowie lub misjonarze. Czy przyjeżdżają tu jedynie po to, aby wydać lub zarobić pieniądze? Odpowiedź pozytywna wydaje się zbyt dużym uproszczeniem. Misja turysty polega tu także między innymi na tym, aby przez jakiś czas być mnichem, w świecie Orientu bowiem można nim zostać na całe życie lub tylko bywać. Wtedy należy uwolnić się od żądzy istnienia i smakować istnienie w jego aromatycznym, korzennym zapachu, rozmawiać w herbaciarniach świata o polityce, religii, miłości lub poezji, przypatrywać się odmętom Gangesu i cokolwiek rozumieć z tego życia tu, a trochę już wychylonego Tam. I przysyłać na domowy adres kartki z podróży.
Oceń