Spowiedź
Fryderyk Chopin Ballady, 3 Nokturny Nelson Goerner (fortepian Pleyel, 1848 r.) NIFC 2006
Ruch poszukiwaczy zaginionego autentycznego brzmienia muzyki zrodził się w latach 70 XX w. Na pierwszy ogień poszła muzyka baroku, muzyka dawna. Ruch szybko zaowocował dziesiątkami cudownych odkryć, setkami wspaniałych nagrań. Ale nauka, sztuka, jest zazdrosna, zawłaszcza, wszechogarnia. Chce ciągle więcej. Wielki dyrygent Nikolaus Harnoncourt sięga nagle po Aidę Verdiego, inny wielki – Phillippe Herreweghe – po Beethovena czy Mahlera. Podobnie kolejni.
Teraz przyszedł czas na Chopina. I na „fortepiany Chopina”. Autentystów bowiem nie byłoby bez zachowanych czy rekonstruowanych instrumentów.
Nelson Goerner (rocznik 1969) – wybitny argentyński pianista (w 1998 roku magazyn „BBC Music” w ankiecie Who is Who in Music umieścił Goernera w grupie new blood) – nagrał ballady i nokturny Chopina na fortepianie Pleyel z 1848 roku, z oryginalnymi młoteczkami i płytą rezonansową. Lubię Chopina Goernera. Ma w sobie południowoamerykańską namiętność, popędliwość (tango!), intensywność, ale też smutek nocy, jej ciepło i chłód, wieczną tęsknotę za słońcem, wolnością. Dzikość śmierci. Pleyel „ma mój dźwięk” – mówił Chopin. Pleyel pod palcami Argentyńczyka brzmi miękko i drapieżnie; subtelnie i z pasją; zmysłowo i zdecydowanie. Goerner pozwala instrumentowi oddychać, muzyce – rozwijać się w myśl własnej narracji.
Dlatego ballady mają siłę epopei, nokturny – kolory snu. Pleyel niesie w sobie prawdę tamtego czasu, doświadczenie wielu epok. A Goerner sprawia, że choć „Muzyka to rzecz dziwna” (motto Norwidowskiego Fortepianu Chopina wzięte z Byrona), to trwamy w pięknym zdziwieniu, zadziwieniu. Przemienieni.
Płyta jest częścią wielkiego projektu Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina (w którego posiadaniu znajduje się Pleyel oraz Erard z 1849 roku). NIFC chce nagrać wszystkie dzieła Chopina na „fortepianach Chopina”. Na razie, prócz Goernera, możemy słuchać nagrania Ka Ling Colleen Lee (m.in. PolonezFantazja Asdur, Sonata hmoll), mazurków w interpretacji Fou Ts’onga oraz obu Chopinowskich koncertów w wykonaniu Dang Thai Sona i Orkiestry XVIII wieku pod dyrekcją Fransa Brüggena. Ucho też jest zazdrosne, wszechogarniające. Chce więcej…
Oceń