W drodze 2023, nr 02

Lutowy miesięcznik „W drodze”, a w nim: o pieniądzach i o tym, jaki powinniśmy mieć do nich stosunek; o finansach księży i o tym, ile zarabia biskup oraz o klapsach, które wciąż uważamy za skuteczną metodę wychowawczą. Przeczytajcie!

Czy bogaty może być zbawiony?

Choć przysłowie mówi, że pieniądze szczęścia nie dają, to życie pokazuje, że ich brak też nie jest najszczęśliwszym rozwiązaniem. Zwłaszcza gdy ktoś ledwo wiąże koniec z końcem, a jego główną troską jest to, czy starczy mu do pierwszego i czy będzie miał z czego zapłacić rachunki za prąd i ogrzewanie. Zwłaszcza teraz!

Bogaty młodzieniec, którego znamy z Ewangelii, pyta Jezusa, co ma zrobić, żeby osiągnąć życie wieczne. Jezus mu radzi, żeby wszystko, co ma, rozdał ubogim. Jak się skończyła ta historia – dobrze wiemy. Młodzieniec odszedł zasmucony, bo był bardzo bogaty. Czytamy też o wielbłądzie, któremu łatwiej przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa niebieskiego, i o ubogiej wdowie, która oddała w świątyni swój ostatni grosz. Można więc pomyśleć, że Pismo Święte zachęca nas do finansowego minimalizmu: miejmy mniej, a będziemy szczęśliwi. Tylko jak wówczas spojrzeć na biblijnych bohaterów, którym się całkiem dobrze powodziło?

Rozmawiamy o tym z arcybiskupem Adrianem Galbasem, który uczciwie mówi, ile sam ma w portfelu, oraz opowiada o księżach, którzy wbrew obiegowym opiniom nie spędzają letnich wakacji na Teneryfie.

Czy bogaty może być zbawiony? – pytamy arcybiskupa. – Może, bo to nie wysokość naszych dochodów decyduje o naszym życiu wiecznym, ale to, jaki mamy stosunek do pieniędzy, na ile potrafimy się nimi dzielić i robić z nich dobry użytek: „Jezus chce nam powiedzieć: Czy to, żebyś się teraz najadł i żeby ci było ciepło i wygodnie, to jest wszystko, o co chodzi w twoim życiu? Spróbuj zobaczyć trochę dalej. Trochę więcej. Czy twoje najedzone, opalone, wypoczęte i dobrze ubrane ciało to wszystkie twoje potrzeby? Czy tylko o to chodzi w życiu? O doczesność?” Jesteście ciekawi, co jest dalej…. Przeczytajcie rozmowę zatytułowaną Lewa ręka, prawa ręka, cały świat.

O pieniądzach i naszym myśleniu o nich pisze też Krzysztof Mazur: „Choć kapitalizm króluje w Polsce od trzydziestu lat, to wciąż wielu katolików ma z nim problem. W niedzielnych kazaniach słyszymy o przykazaniu miłości i darze z samego siebie, by w poniedziałek rano wylądować na szkoleniu z podnoszenia wskaźników efektywności i osiągania lepszych wyników w naszych firmach. Czy te dwie perspektywy są do pogodzenia?” – o tym w tekście Bóg i pieniądze.

Szukanie równowagi – zastanawiamy się czasami, czy biznes może być uczciwy i czy pierwszy milion naprawdę trzeba ukraść, by dorobić się kolejnych. Rozmawiamy o tym z Romanem Karasiem, prezesem firmy TETOS, który, chociaż miliona nie ukradł, nie owija w bawełnę: „Nie ma w stu procentach uczciwego biznesu. Tak jak nie ma bezgrzesznych ludzi. Nie idealizujmy sytuacji. Można się starać uczciwie funkcjonować i zbliżać do jakiegoś wzorca. Każdy sam musi go sobie stworzyć”.

O pieniądzach powinni też koniecznie porozmawiać młodzi ludzie, którzy planują wspólne życie, bo choć na początku jest bardzo romantycznie, to dość szybko romantyzm może się skończyć, gdy przyjdzie do płacenia rachunków i zwykłej codzienności. O tym, jaki małżeństwa mają model prowadzenia finansów, kto za co płaci, czy mąż i żona mają wspólne konto, czy każdy swoje i dlaczego żony ukrywają czasami przed mężami, ile kosztowała sukienka, w której tak pięknie wyglądają, pisze Dorota Ronge-Juszczyk. „Niestety rzadko w małżeństwie czy w związku rozmawiamy o pieniądzach – ubolewają psycholodzy. Nie rozmawiamy, bo nie umiemy, bo to nieprzyjemne, trudne i jakieś takie przyziemne. Ale kłócić się o pieniądze to już potrafimy. Aż jedna trzecia polskich par rozważa rozstanie z powodu nieporozumień finansowych”. Więc nim się pokłócimy, przeczytajmy tekst To, co twoje, także moje. Może uda się uniknąć nieporozumień i wizyty u adwokata.

Ksiądz, czyli kto?

O księżach w mediach słyszymy najczęściej, gdy stają się bohaterami głośnych afer. O tych, którzy każdego dnia bez wielkiego rozgłosu uczciwie wykonują swoją pracę, głosząc Słowo Boże, słyszymy rzadko albo prawie wcale. Kim powinien być ksiądz, jak go sobie wyobrażamy i do czego go tak naprawdę potrzebujemy – o tym pisze ks. Andrzej Draguła. A o tym, jakich księży chcielibyśmy mieć teraz i za kilkanaście lat, gdy nasze kościoły opustoszeją, rozmawiamy z dominikaninem Maciejem Biskupem OP, który przed laty był odpowiedzialny za formowanie przyszłych księży. Jak ze świeckiego zrobić duchownego – pyta Tomasz Maćkowiak. „Wiele problemów z powołaniem kapłańskim czy zakonnym bierze się stąd, że człowiek podchodzi do niego zadaniowo, to znaczy »będę księdzem« albo »będę zakonnikiem«. A przecież na pierwszym miejscu powinno być »jestem chrześcijaninem«. Święty Augustyn mówił: »Dla was jestem biskupem, ale z wami jestem chrześcijaninem«”. Polecam tę rozmowę. Jest naprawdę świetna i bardzo szczera!

Benedykt XVI 1927–2022

W tym numerze żegnamy też papieża emeryta Benedykta XVI. Choć przez osiem lat swojego pontyfikatu powiedział do nas wiele słów, to być może zapamiętamy tylko to jedno, jedyne zdanie, które wypowiedział przed śmiercią: „Panie, kocham Cię”. Trzy słowa, które są najlepszym podsumowaniem jego życia, wiary i pontyfikatu. O Benedykcie XVI mówi dominikanin Michał Paluch OP w rozmowie zatytułowanej Pracownik winnicy Pańskiej, którą prowadzi Monika Białkowska.

W cyklu Mój rok z Teresą Krzysztof Popławski OP przybliża nam życie Świętej Tereski, a w Pytaniach w drodze Wojciech Surówka OP tłumaczy, czym jest życie konsekrowane.

Jak zawsze zachęcam do przeczytania komentarzy do niedzielnych czytań, recenzji filmowych i literackich oraz błyskotliwych felietonów – o zwykłej ludzkiej życzliwości, która potrafi zdziałać cuda, o miłości nie tylko w walentynki, o dobroczynności, która daje wiele radości, o bólu i wstydzie i fałszywym poczuciu, że ja to jestem lepszy, o szeroko komentowanej ostatnio w mediach kolędzie i o przegapionym pontyfikacie.

Rozmowa w drodze

A na zakończenie coś, co powinno nas uwierać, być wyrzutem sumienia, palić w policzki, a przede wszystkim dać nam poważnie do myślenia. Dlaczego bijemy dzieci? Nie uciekniemy przed tym pytaniem. Bo dane z raportu przeprowadzonego w 2022 roku są nieubłagane: 41 procent dzieci jest krzywdzonych, a wielu z nas nadal uważa, że klaps to nic takiego i czasami trzeba dzieciakowi porządnie wlać, żeby nie wkładało palców do kontaktu.
Wstyd nam? Mam nadzieję, że tak. Ta rozmowa otwiera lutowy numer. O raporcie rozmawiają Michalina Kaczmarkiewicz i współautorka badań „Dzieci się liczą 2022” Renata Szredzińska.

A żeby nie kończyć w tak smutnym nastroju, to zacytuję zdanie z felietonu Pauliny Wilk: „Wśród dobrych uczynków nie ma lepszych ani gorszych, także w tym znaczeniu, że życzliwość służy tym, którzy ją niosą. Biologia pokazuje, że dobre uczynki czynią nas bardziej zadowolonymi, zdrowszymi, wydobywają z depresji, przedłużają życie. Cokolwiek robisz z autentyczną intencją niesienia korzyści innym, wróci do ciebie. Jak zgubiona rękawiczka”.
Z tą krzepiącą myślą zostawiam Was, drodzy Czytelnicy, i zachęcam, byście kupili miesięcznik. Wystarczy jedno kliknięcie myszką i już za kilka dni w Waszej skrzynce pocztowej znajdziecie „W drodze”. A najlepiej będzie, jeśli zamówicie prenumeratę. Wówczas przez cały rok będziemy razem!
Katarzyna Kolska

Miesięcznik jest dostępny na wdrodze.pl: w prenumeracie papierowej oraz subskrypcji, a także w dobrych salonach prasowych i dominikańskich klasztorach. Polecamy się!