Spowiedź
1 Krl 19,16b.19-21 / Ps 16 / Ga 5,1.13-18 / Łk 9,51-62
Od chwili, kiedy Adam opuścił Eden, Bóg nieustannie szuka człowieka. Bóg stał się nomadą wędrującym pośród pustyni ludzkich serc, poszukującym choćby skrawka oazy, miejsca, w którym może spocząć w człowieku Duch Święty. Dlatego Syn Boży nie ma na ziemi miejsca, gdzie by głowę mógł wesprzeć. Tutaj, na ziemi Bóg wędruje, przemierza nieustannie nasze życie, nasze historie i nie ustaje w poszukiwaniu nas. Zbiera nas ze wszystkich krańców, na jakich znaleźliśmy się z powodu naszych chybionych decyzji; wyzwala z więzień grzechu i słabości; wydobywa z niebezpiecznych pułapek samotności, do jakich wepchnęli nas inni ludzie.
W tej wędrówce nie przeraża Go zamknięte serce, niedostępne życie człowieka, historia wyprana z Jego obecności. Nie spuszcza w takie miejsca ani ognia, ani siarki. Jego wędrówki miłości nie zatrzymuje mur obojętności i zapomnienia. On chce nas wszystkich poprowadzić do naszego utraconego, ale odzyskanego przez Jego Krew domu Ojca.
Jezus zaprasza także Ciebie – ocalonego i wyzwolonego z niewoli prawa i tego wszystkiego, co ma moc także w pobożnym życiu skorumpować i zniszczyć – byś wybrał się w tę wędrówkę z Nim. Nie tylko dla siebie, ale i innych, którzy wciąż wyczekują Nadziei. Przygotuj się na to, że i w twoim życiu wędrowanie stanie się codziennością. Opuszczanie, pozostawianie, pośpiech marszu, nieobracanie się za siebie – to reguła wędrówki z Jezusem. Pamiętaj także o pewnym szczególnym zakazie: nie skuś się nigdy, by rzucić ogień (potępienia i osądu) tam, gdzie Boga wprost wyrzuca się z życia. Jest tylko jeden ogień, którego Jezus pragnął, i doznawał udręki, żeby już zapłonął: ogień Ducha Świętego, ogień miłości. Jemu daj się zapalać. Płonąc tym Ogniem, zapalaj innych.
Oceń