Ewangelia według św. Łukasza
Lb 6,22-27 / Ps 67 / Ga 4,4-7 / Łk 2,16-21
Dziś, na początku nowego roku przyzywamy Bogurodzicę, która jako pierwsza usłyszała i przyjęła imię swojego Syna – Jezus: „Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać dziecię, nadano Mu imię Jezus, którym Je nazwał Anioł, zanim się poczęło w łonie Matki”.
Obrzezanie jako znak nierozerwalności Przymierza stanowiło pierwszy religijny i kulturowy element silnego związania Jezusa z judaizmem. W Księdze Wyjścia czytamy prorocze słowa: „Oblubieńcem krwi jesteś przez obrzezanie” (Wj 4,24–26). Zapowiadają one w sposób szczególny paschalne przelanie krwi Chrystusa – Niepokalanego Baranka, w którym każdy człowiek ma śmiały przystęp do Przymierza.
W czasie obrzędu obrzezania syn Maryi witany był przy wejściu do synagogi śpiewem „Baruch haba”, czyli słowami Psalmu 118: „Błogosławiony, który przybywa w imię Pańskie”. Potem wielokrotnie tak właśnie Jezus będzie witany (Łk 13,35). Nadanie imienia Jezus jest kolejnym potwierdzeniem nierozerwalności przymierza, w które włączony jest każdy, kto w mocy Ducha wołać będzie „Panem jest Jezus” (1 Kor 12,3). W Księdze Liczb czytamy, że „będą wzywać imienia mojego nad Izraelitami, a Ja im będę błogosławił”. Przez obrzezanie Jezus wchodzi solidarnie i konkretnie – ósmego dnia – w historię każdego człowieka i przyjmuje ją jako swoją. A stało się to, „gdy nadeszła pełnia czasu”. Tak w Nim – w Jego Imię wypełnia się historia. Człowiek staje się dziedzicem błogosławieństwa. Imię Jezus jest niejako wewnętrznym filtrem, który oczyszcza naszą historię od jałowej nostalgii, wspomnień pielęgnujących ból oraz niezdrowego wybiegania w przyszłość. W to Imię można wołać bez obawy: „Abba, Ojcze… bądź wola Twoja”. Chrześcijaństwo daje wolność do bycia „tu i teraz”, a praktykowana od pierwszych wieków medytacyjna Modlitwa Jezusowa jest jedną ze sprawdzonych do niej dróg.
Oceń