Spowiedź
Dz 2,42–47 / Ps 118,1.4.13–14.22.24 / 1 P 1,3–9 / J 20,19–31
[16 kwietnia 2023 / Niedziela Miłosierdzia Bożego]
Na wykładach powiedziano nam kiedyś, że o ile Pismo Święte jest natchnione, to tytuły poszczególnych (pod)rozdziałów już nie. Myślę, że sprawdza się to przy dzisiejszym fragmencie, który czasem nosi tytuł „Niewierny Tomasz”. Zobaczmy więc, jak wygląda w praktyce niewiara Tomasza Apostoła. Kiedy inni siedzą ukryci z „obawy przed Żydami”, Tomasza nie ma z nimi. Dlaczego? Najwidoczniej się nie boi. Gdzie w tym czasie jest i co robi? Może właśnie próbuje się dowiedzieć, kto zabrał ciało Jezusa; chodzi i pyta, zagląda i bada; nie ma czasu się bać.
Gdy słyszy od pozostałych, że widzieli Jezusa, zachowuje dystans, bo wie, że sprawa jest poważna; chce mieć pewność, że go nie oszukują. Stawka jest ogromna, rozwaga nakazuje ostrożność. Gdy widzi Mistrza, Jego rany i pogodną twarz, wyznaje wiarę w bóstwo Jezusa, coś, czego żaden z uczniów nie zrobił na widok Zmartwychwstałego. W polskim tłumaczeniu wypowiedź Jezusa o wierze Tomasza interpretuje się jako pytanie, choć jest to zdanie oznajmujące, które odnosi się do każdego z apostołów – oni też, poza Janem, uwierzyli, gdy zobaczyli Jezusa.
Święty Tomasz Apostoł jest patronem wiary, która nie jest naiwna, która stawia pytania, szuka, bada, nie boi się opinii ludzi, tylko chce dotrzeć, zobaczyć, dotknąć żywego Boga. Jedynie taka wiara ma szansę rosnąć, przetrwać kryzysy, dawać siły upadłym, kochać nieprzyjaciół, cierpliwie czekać, nie sądzić z pozoru ani się nie obrażać, gdy ktoś nie doceni czy przeoczy.
Żywa wiara w żywego Boga nie spocznie, dopóki nie stanie przed Zmartwychwstałym. Taka wiara sprawia, że nasz ostatni wydech będzie jednocześnie pierwszym z wielu zachwytów nad pięknem Jezusa żyjącego na wieki.
Oceń