Spowiedź
Jon 3,1-5.10 / Ps 25 / 1 Kor 7,29-31 / Mk 1,14-20
współczesny Jonasz
idzie jak kamień w wodę
jeśli trafi na wieloryba
nie ma czasu westchnąć
uratowany
postępuje chytrzej
niż biblijny kolega
drugi raz nie podejmuje się
niebezpiecznej misji
zapuszcza brodę
i z daleka od morza
z daleka od Niniwy
pod fałszywym nazwiskiem
handluje bydłem i antykami
„Pójdźcie za mną…” – mówi Jezus do Szymona, Andrzeja, Jakuba i Jana, „a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi”. Radykalizm pierwszych uczniów, którzy zostawiają wszystko i ruszają za Nauczycielem, z pewnością zdumiewa. Czy wiedzieli, że już nigdy na dobre nie wrócą do swojego zawodu? Czy wiedzieli, że staną się głosicielami najbardziej zdumiewającej i po ludzku niedorzecznej prawdy, mówiącej o tym, że Jezus powstał z martwych? Czy wiedzieli, że za wierność tej prawdzie przyjdzie im oddać życie?
Niezrozumienie, odrzucenie, pogarda, samotność, ciężar wierności nauce błogosławieństw i przykazań, wreszcie trud znoszenia siebie nawzajem w miłości. To realne ryzyko dla tych, którzy chcą być chrześcijanami. Nic dziwnego, że boimy się być nimi w pełni i do końca. Jakoś bliżej nam do Jonasza uciekającego przed Bogiem niż do pierwszych uczniów zostawiających wszystko i ruszających za Jezusem. Na szczęście Bóg jest cierpliwy. Przemawia do Jonasza po raz drugi. Jeśli będzie trzeba, do nas także przemówi po raz drugi, trzeci, dziesiąty. Ale nie pozwólmy na to, by całe życie „współczesnego Jonasza”, którym jesteśmy, upłynęło na bezpiecznym „handlu bydłem i antykami”. W przeciwnym razie:
w schludnym szpitalu
umiera Jonasz na raka
sam dobrze nie wiedząc
kim właściwie był
parabola
przyłożona do głowy jego
i balsam przypowieści
nie ima się jego ciała1
1 Z. Herbert, Jonasz.
Oceń