Dzieje Apostolskie
Lb 6,22-27 / Ps 67 / Ga 4,4-7 / Łk 2,16-21
Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie swoje oblicze i niech cię obdarzy pokojem.
Na początku nowego roku Bóg wypowiada do swojego Kościoła błogosławieństwa. Błogosławić to mówić dobrze. To pragnąć dobra dla tego, komu się błogosławi. Taki jest nasz Bóg – niezmienny w swoich postanowieniach, stały w miłości.
Tuż po stworzeniu człowieka – kobiety i mężczyzny – na swój obraz i podobieństwo, „Bóg im błogosławił, mówiąc do nich” (Rdz 1,28). I od tego momentu Bóg nie przestaje mówić do nas. Mówił do Patriarchów i im błogosławił. Mówił do Mojżesza i ludu Izraela na pustyni. Mówił przez proroków, gdy Izrael od Niego się odwracał. Ostatecznym Słowem Ojca, pełnym błogosławieństwem, jest Jego Syn Jezus Chrystus.
W tradycji żydowskiej dni świąteczne to nie tylko wspominanie Bożych dzieł z przeszłości. To przeżywanie ich na nowo, bo Boże działanie jest ciągle aktualne. I dlatego praktykujący żydzi do dziś mieszkają w szałasach na balkonach swych mieszkań, by przeżywać czas wędrówki przez pustynię podczas Święta Namiotów, a w noc Paschy uczestniczą w wyjściu z domu niewoli. To, co Bóg zdziałał w przeszłości, dzieje się znów w momencie obchodzenia święta.
Dzisiejsza liturgia dopełnia czas Oktawy Bożego Narodzenia. To też święto, które uobecnia zbawcze wydarzenie, tajemnicę Wcielenia. Bóg znów mówi do nas – teraz, dziś, nieustannie. Mówi i błogosławi w Chrystusie. Już wszystko się dokonało. Już wszystkie dary są nam ofiarowane. Wcielony Syn jest ostateczną wypowiedzią Ojca.
Oceń