Nie wszystkie okruchy całości
Iz 49,3.5-6 / Ps 40 / 1 Kor 1,1-3 / J 1,29-34
„Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata”. Symbolika „Baranka” była znana. To zamiast Izaaka Abraham złożył go w ofierze. To krew baranka, którą pomazano odrzwia domów, ochroniła Izraelitów w noc paschalną przed mieczem anioła. To Sługa Jahwe jak baranek szedł na zabicie i był niemy jak owca wobec strzygących ją. Tylko że to były zapowiedzi, figury. Teraz jest rzeczywistość.
To Jezus jest prawdziwym i jedynym Barankiem Bożym, który gładzi grzech świata. On jest jedynym Zbawicielem i nie ma innego. To dzieło zbawienia dotyczy całej ludzkiej natury i każdego człowieka. Święty Paweł tłumaczy to, zestawiając skutki grzechu popełnionego przez „pierwszego Adama” i skutki usprawiedliwienia wysłużonego przez „drugiego Adama” – Chrystusa: „Jeżeli bowiem przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich śmierć, to o ileż obficiej spłynęła łaska i dar Boży, łaskawie wysłużony przez jednego Człowieka, Jezusa Chrystusa”. Wniosek jest bardzo optymistyczny: jak na początku życia otrzymujemy naturę obciążoną grzechem pierworodnym, tak z chwilą chrztu jesteśmy uwolnieni z grzechu pierworodnego. „Taka jest nasza wiara, taka jest wiara Kościoła, której wyznawanie jest naszą chlubą w Chrystusie Jezusie Panu naszym” – zakrzykniemy w czasie liturgii chrzcielnej.
Ale czy to wszystko? Czy to wystarczy? I wszystko, i nie wszystko. I wystarczy, i nie wystarczy. Bo przed nami jest życie i to, jaki kształt nadamy naszemu człowieczeństwu. My nadajemy mu kształt, inni nadają nam kształt… Oby, koniec końców, stało się to niezbywalną odpowiedzialnością każdego z nas. To zadanie i obowiązek, powołanie i godność – nadać kształt swojemu człowieczeństwu. Zbawieni, odkupieni, obmyci w krwi Baranka – piękni ludzie. To cel każdego z nas.
Oceń