Ewangelia według św. Marka
Dz 4,8-12 / Ps 118 / 1 J 3,1-2 / J 10,11-18
Ta Ewangelia mówi o tęsknocie. Tęsknimy za każdym kapłanem, dla którego Jezus Pasterz jest prawdziwym wzorem posługiwania ludziom. Tęsknimy za takimi księżmi, którzy nie tworząc przepaści między duchownym i świeckimi, poświęcają swój czas i energię trosce o duchowe dobro wiernych. Kapłani tęsknią za ludźmi, którzy z miłości do Chrystusa potrafią wspierać duchownych w ich posłudze. Tęsknią za takimi wiernymi, którzy spotkani na ulicy nie odwracają głowy, ale najzwyczajniej w świecie uśmiechają się życzliwie.
A Jezus Chrystus po prostu tęskni za każdym człowiekiem. Tęskni za tym, który co niedzielę, a niekiedy częściej przychodzi na Eucharystię i co miesiąc w sakramencie spowiedzi jedna się z Bogiem i ludźmi. Tęskni też za tym, który na Boże Narodzenie i Wielkanoc wystoi swoje w kolejce do konfesjonału, a w czasie mszy trochę dziwnie się czuje, bo nie bardzo już pamięta, kiedy się klęka, a kiedy się wstaje. Tęskni i za tym, który od kilku lat nie ma odwagi przyjść do spowiedzi, bo nie bardzo wierzy, że może ze swoim grzechem się zmierzyć.
„Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje”. Jezus tęskni, bo nie zawsze Jego owce Go znają. Można o Jezusie wiele wiedzieć, można znać historię biblijną, znać treść ksiąg i apokryfów. Można cytować z pamięci słowa Ewangelii, dyskutować o tradycji chrześcijańskiej i podziwiać chrześcijańską sztukę. Tyle można wiedzieć i jednocześnie nie znać Jezusa Chrystusa.
Może być też zupełnie inaczej. Można nie pamiętać słów Ewangelii, nie wiedzieć nic o hierarchicznej strukturze Kościoła ani o tym, jakim językiem posługiwał się Jezus, a równocześnie znać Go.
Znajomość Jezusa to nie wiedza, ale miłość. To miłość do Chrystusa ocala, a nie wiedza o Nim. To miłość upodabnia nas do Niego.
Oceń