Pytanie Boga
Rdz 14,18-20 / Ps 110 / 1 Kor 11,23-26 / Łk 9,11b-17
Lud zebrany wokół Jezusa na pustkowiu czuje głód. Ten głód po wysłu- chaniu nauczań Jezusa nie mógł być tylko fizyczny, musiał dotknąć ich serc – „żywe jest słowo Boże, skuteczne…” (Hbr 4,12). Z kolei dla serca Jezusa ich wytrwałość, trud podążających za Nim całych rodzin nie były obojętne. Podobnie jak kapłan Melchizedek do Abrahama po walce, Jezus błogosławi i posyła kosze chlebów do utrudzonych ludzi. Z niedomiaru pokarmu i nadmiaru miłości Chrystus karmi ich do syta.
Jezus, Najwyższy Kapłan, podczas ostatniej wieczerzy daje apostołom chleb i wino, które uświęca jako swoje Ciało i Krew. To nowy duchowy pokarm na życie wieczne: „Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne… trwa we Mnie” (J 6,54.56). Nakarmieni Jego słowem otrzymują „chleb powszedni” i zarazem święty, aby nie ustali w drodze, którą im i każdemu swemu uczniowi wyzna- czył Jezus.
Każdy Jego uczeń staje wobec tego wielkiego daru, który przekracza zmysły, rozum i potrzebuje wiary: „Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje…” (Mt 26,26). Tak cenny dar trzeba przyjmować z właściwą godnością. Jest niezbędny do życia, do przetrwania na pustkowiu tego świata, naszych wątpliwości, grzechów. Jego brak powinien nam doskwierać, wzbudzać głód i tęsknotę za Chrystusem, który jest źródłem życia, światła – już sama Jego obecność napełnia pokojem i radością. Jezus Chrystus, karmiąc nas swoim Ciałem, pomnaża w nas to, co dobre, uzupełnia nasze braki swoją doskonałością, zaspokaja w nas głód Boga.
.jpg)
Oceń