Był prawdziwym dzieckiem les années folles (szalonych lat). To czas po wielkiej wojnie 1914–1918, którą wszyscy starają się jak najszybciej zapomnieć: na dancingach tańczy się charlestona i shimmy, w kabaretach królują femmes fatales o włosach ściętych na chł...
Jedna z bohaterek słynnej animowanej komedii filmowej Uciekające kurczaki mdleje ze strachu w obliczu zagrożenia. Kiedy dochodzi do siebie, wyznaje zaaferowanym koleżankom: „W jednej chwili całe moje życie przebiegło mi przed oczami… Ale nuda!”. Ostatnio i...
Pierwsze postscriptum odnosi się do felietonu z zeszłego miesiąca. Otóż pewien uważny czytelnik zwrócił mi uwagę, że popełniłem błąd i zamiast o Exsultecie pisałem w nim o Exultecie. Śpieszę zatem wyjaśnić, że obie formy są ortograficznie poprawne – exsulto i...
Wielkanoc już za nami, ale wielu z nas niesie jeszcze w sobie wspomnienie Świętego Triduum, a zwłaszcza Nocy Paschalnej, kiedy w ciemności naszych kościołów zabłysło światło paschału i z wolna rozlało się wokół małymi płomieniami świec, a diakon lub kapłan wy...
Trwa burzliwe przedwiośnie i kilka dni temu, jak na wiejskiego kapelana przystało, przedzierałem się po błotnistej drodze do gospodarstwa właścicieli miejscowej stadniny kuców i koni. Spotkałem wspaniałych ludzi i mogłem podziwiać piękne zwierzęta. Już niemal...
Swego czasu jedna z wielkich firm odzieżowych, słynąca z ekscentrycznych reklam, opublikowała zdjęcie, na którym młody, odziany w sutannę i charakterystyczny „rzymski” kapelusz ksiądz całował piękną zakonnicę. Prowokacja się udała, w Polsce rozległy się gromk...
W tym roku minie trzydzieści lat od śmierci mojej mamy. Nie jest to rzecz jasna wiadomość zbyt ważna dla ogółu społeczeństwa i pewnie nie wspominałbym o tym na łamach miesięcznika, gdyby nie pewne zdarzenie, które miało miejsce przed ostatnimi świętami Bożego...
Listopadowy wieczór. Od dwóch miesięcy mieszkam w Paryżu i teraz na bulwarze Saint-Michel czekam na autobus. – Bon soir, Paul – słyszę nagle. Jean-Pierre, jeden z moich francuskich współbraci, stanął obok. Znałem go tylko z widzenia. Mieszkał w Rouen, ale do ...
Tak, pływałem w Newie, i to nie byle gdzie, ale w samym centrum Petersburga – niedaleko kolumn rostralnych, z widokiem na Twierdzę Pietropawłowską. Był lipcowy poranek 1989 roku, kiedy po całonocnej podróży luksusowym wagonem sypialnym, co samo w sobie zas...
Anne-Marie de la Pénitence – nikt jej nie pamięta pod tym imieniem, które przyjęła, wstępując do trzeciego zakonu św. Dominika. W jednym ze swoich ostatnich listów napisała: „Modlitwa rodzi się w mojej duszy, w dłoni mam krzyżyk, wokół mrok i cisza. Płaczę i ...
Moje miejsce na ziemi to klasztor za lasem. Zawiadują nim siostry – dwanaście dominikańskich mniszek. Ja mieszkam przy nich i służę im, jak umiem. Świat klauzury ma w sobie dziwną moc przyciągania, dlatego nawet na codziennych porannych mszach oprócz mnisz...
Na moim biurku album z rysunkami Marcelle Galois (1888–1962), znanej także pod zakonnym imieniem Mère Geneviève. Podarowały mi go kiedyś siostry benedyktynki z opactwa w Vauhallan, gdzie wygłaszałem kazanie podczas mszy świętej transmitowanej przez radio. Ich...
W pokoju zimno, za oknem szaro, z nieba siąpi leniwy deszcz – w Radoniach właśnie zaczął się lipiec. A jeszcze kilka dni temu spacerowałem po zalanych słońcem placach Rzymu, jadłem porchettę nad jeziorem Albano i szukałem cienia w wąskich uliczkach Rocca di P...
Jedna z kąśliwych historyjek, którymi dominikanie lubią się wymieniać z jezuitami, opowiada o tym, jak to jeden z członków Towarzystwa Jezusowego, chcąc sprowokować napotkanego dominikanina, zwrócił się do niego: „Ojcze, podobno bracia kaznodzieje potrafią po...
Księgi pokutne (Libri poenitentiales)1 powstałe pomiędzy VI a XI stuleciem zawierały szczegółowy wykaz kar i pokut, jakie kapłani powinni zaaplikować penitentom proszącym o odpuszczenie grzechów. Pokuta często miała charakter publiczny. Najciężsi grzesznicy, ...
Kraków, trzydzieści lat temu. Ja, dominikański student, siedzę na dyżurze w zakrystii naszej bazyliki. Do kontuaru podchodzi staruszka, urocza babinka w kwiecistej chustce na siwych włosach, okryta grubą sukienną zapaską – przyjechała spod Krakowa, żeby „u Św...
Rozpoczęliśmy kwiecień gromkim Alleluja! w noc Wigilii Paschalnej. Zanim jednak poszliśmy w rezurekcyjnych procesjach, stanęliśmy w kolejkach do sakramentu pojednania. Spowiednicy mieli pełne ręce roboty. Pamiętam, jak kiedyś, powłócząc nogami, wychodziłem z ...
Widzieliście kiedyś człowieka chodzącego po linie? Mówimy o takim linoskoczek, choć, dalibóg, rzadko się zdarza, że podskakuje podczas występu. Raczej posuwa się wolno do przodu, ostrożnie stawiając stopy jedna przed drugą na rozpiętej wysoko linie. Patrzy pr...
Miesiąc temu pisałem o pierwszym kluczu do papieża Franciszka: on siebie nie kreuje, ale jest sobą. Jego gesty są oczywiście przemyślane, lecz nie wymyślone, zwrócone ku, a nie wymierzone przeciw. Ten klucz pozwala mi nie zatrzymywać się na powierzchni papies...
