Twarze i imiona
So 2,3; 3,12-13 / Ps 146 / 1Kor 1,26-31 / Mt 5,1-2a
„Błogosławieni ubodzy…”. Chyba nieczęsto myślimy o sobie jako o kimś, kto jest ubogi. A jeśli takie skojarzenie przychodzi nam do głowy, to zazwyczaj jest ono związane z niedostatkiem materialnym: nie na wszystko mogę sobie przecież pozwolić; nie stać mnie na kosztowne wojaże, luksusowe towary czy samochody. Wydaje się jednak, że Jezus, wypowiadając nad uczniami pierwsze błogosławieństwo, nie ma na myśli ubóstwa ekonomicznego.
Jeśli dobrze się przyjrzeć, każdy z nas jest pod pewnym względem ubogi, tzn. każdy z nas ma swoje deficyty i ograniczenia, które przecież niełatwo jest uzupełnić, czasami jest to wręcz niemożliwe: komuś brakuje wychowania w normalnej, kochającej się rodzinie; ktoś nie nawiązuje łatwo kontaktu z innymi ludźmi; jeszcze innemu może brakować polotu, obrotności czy inteligencji…
Co zrobić, by moje egzystencjalne ubóstwo stało się dla mnie mimo wszystko błogosławieństwem? „To, co nie zostało przyjęte, nie zostało uzdrowione” – napisał Grzegorz z Nazjanzu. Przyjęcie swej egzystencjalnej niewystarczalności i ułomności jest równoznaczne z uznaniem całkowitej zależności od Boga, któremu powierzam siebie jak dziecko. To pokorne zwrócenie się ku Niemu jest momentem zwrotnym w przeżywaniu własnego ubóstwa, otwiera mnie na przyjęcie Jego darów i łask. Darem zaś największym jest dar przybrania za synów, nasza nowa tożsamość, którą otrzymujemy dzięki Chrystusowi. „Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa” (Rz 8,12).
Nie bójmy się zatem porzucić naszych pozornych bogactw, zabezpieczeń; uwierzmy za to błogosławieństwu Chrystusa, „który będąc bogatym, dla nas stał się ubogim, aby nas ubóstwem swoim ubogacić” (por. 2 Kor 8,9).
Oceń