Ostatnio miałem okazję w krótkim czasie odwiedzić trzy klasztory kontemplacyjne. Pierwszy mieści się w nowoczesnym, surowym gmachu. W środku dominują biel i szarość, poprzetykane lakierowanym drewnem. Światło, czystość, surowość. O drugim powiedziałbym – gdybym był jego zwolennikiem – że panuje w nim wielka różnorodność stylów. Gdybym mówił o nim krytycznie – że mam do czynienia z estetycznym bałaganem. Mnogość obrazów, ozdób, stylów sprawiła, że całość wydała mi się hałaśliwa, rozbiegana, pozbawiona ciszy nawet wtedy, gdy nie dochodził do mnie żaden dźwięk. Trzeci klasztor to szarobure kolory ścian i odpadające tynki, meble pamiętające epokę Gomułki i rozmaite sprzęty stojące tu i tam. Przytłoczył mnie swoją fizjonomią i sprawił, że chciałem za wszelką cenę zaczerpnąć świeżego powietrza. Zastanawiałem się, czy mieszkańcy nie duszą się w tych murach, czy nie przygniatają ich one do ziemi.
Nie piszę o braciach i siostrach żyjących w tych klasztorach, ale o moich subiektywnych wrażeniach. Rozmowy z poszczególnymi zakonnikami i za
Zostało Ci jeszcze 75% artykułuWykup dostęp do archiwum
- Dostęp do ponad 7000 artykułów
- Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
- Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania żadnych plików!
Zaloguj się
Oceń