Pierwszy List do Koryntian
czasami zapominamy o tym, że wiara nie sprowadza się wyłącznie do przestrzegania moralnych nakazów i zakazów, ale jest osobistą relacją z Bogiem. Wszystko inne – instytucje, urzędy, organizacje, praktyki religijne, liturgia, teologia, uniwersytety katolickie, budownictwo sakralne, majątki kościelne, działania społeczne Kościoła – jest jedynie środkiem do jej wyrażania. Środkiem, a nie celem. Być może dlatego coraz częściej spotykamy tych, którzy mówią: Wierzę, ale nie w takim Kościele – w domyśle grzesznym i oderwanym od życia. Deklarują się jako dobrzy ludzie, wyznający zbiór duchowych poglądów na temat nieokreślonego Boga. Są zmęczeni obowiązkami, które odziedziczyli po rodzicach, nie widząc zupełnie ich sensu.
Podobne wątpliwości mogą dopaść każdego z nas: dlaczego poza Kościołem nie ma zbawienia, czy wszystkie religie są sobie równe, czy nie mógłbym poukładać sobie relacji z Bogiem po swojemu, tak jak czuję, a nie tak, jak naucza Kościół? Te pytania to tylko dowód na to, że często nie wystarczają nam praktyki i zewnętrzne formy wyrazu. Szukamy duchowego sensu wiary – wyboru Jezusa jako punktu odniesienia w naszym życiu.
Mam nadzieję, że teksty, które zamieściliśmy w tym numerze miesięcznika, pomogą Państwu w tej refleksji, i życzę, by zbliżające się święta były kolejnym świadomym krokiem na drodze wiary.
Oceń