Drugi List do Koryntian
przy okazji światowej kwarantanny padło mnóstwo słów o dojrzałym podejściu do czasu domowej izolacji i mądrym zagospodarowaniu przestrzeni swojej i swoich najbliższych. Wielokrotnie podkreślano konieczność odpowiedzialnego postępowania w kontaktach z otoczeniem i zachowania zasad poruszania się w miejscach publicznych. W związku z tym postanowiliśmy na łamach miesięcznika postawić pytanie o to, co tak naprawdę znaczy być dojrzałym człowiekiem.
Według prawa tą granicą jest osiemnasty rok życia. A przecież z doświadczenia wiemy, że wiele osób, mając trzydzieści, czterdzieści i więcej lat, pozostaje boleśnie niedojrzałych. Choć na pierwszy rzut oka świetnie sobie radzą: mają dobrą pracę, zajmują wysokie stanowiska i realizują swoje pasje, to na poziomie człowieczeństwa są to ludzie zupełnie pogubieni. Nie umieją nazwać swoich emocji. Są egoistyczni i nieodpowiedzialni. Tkwią w związkach dających pseudopoczucie bezpieczeństwa, a za swoje porażki obwiniają innych.
Sytuacja się komplikuje, jeżeli na takie zachowania nakłada się kontekst religijny z tak często powtarzanym wezwaniem do bycia doskonałym. Może to prowadzić do duchowego perfekcjonizmu zamkniętego z jednej strony w słowach „muszę”, „powinienem”, a z drugiej strony związanego z obrazem surowego Boga. W dłuższej perspektywie może to natomiast wieść do rozpaczy i nienawiści do siebie samego.
Co zrobić, by zacząć inaczej myśleć? Jak wyjść ze swoich lęków i znaleźć pomoc? Jak przyjąć z pokorą, że czasami się mylimy, że popełniamy błędy, co wcale nie definiuje wartości nas samych? Razem z naszymi autorami szukamy odpowiedzi na te pytania. Niech zamieszczone w tym numerze teksty będą zachętą do refleksji i zaproszeniem
do pracy nad historią swojego życia i wiary na drodze do dojrzałości.
Oceń