Ewangelia według św. Łukasza
Georg Friedrich Haendel, 12 Concerti Grossi, op. 6 Arte dei Suonatori Martin Gester (flet, dyr.), Bis Records 2008
Nie wiem, który z Concerti grossi jest na tej płycie najciekawszy. Najlepszy. Może Koncert nr 4 (amoll, HWV 322) – rozpoczynający się olśniewającą modulacją pierwszych skrzypiec. A dalej, jak pisze w booklecie David Vickers, „»Largo e piano« ma pełzającą linię basu z parami połączonymi łukiem nut, a efekt niespiesznie rozwijającej się muzyki przypomina scenę snu z jakiejś opery”.
Wszystko to święta prawda, a zwłaszcza – w wykonaniu Arte dei Suonatori – to pełzanie. I ten sen. Piękny sen. (Już dawno napisałem, że poznańska orkiestra powinna grać w operowym kanale do zjawiskowych obrazów jakiegoś reżyseralunatyka. Czy ktoś temu pomoże?).
A może Koncert nr 10 (dmoll, HWV 328) – z operową (jak bardzo tu operową, jak bardzo tęskniącą za operą, za sceną!) „Ouverture”. A po niej „Lentement”, które chce nas zabarwić goryczą i miodem. Wreszcie kolejne „Allegro” – „bardziej emocjonalne i ekstrawertyczne” (Vickers). Haendel byłby zadowolony. Bardzo szczęśliwy.
Muzycy Arte dei Suonatori po raz kolejny udowadniają, że „autentyści dnia siódmego” (i każdego innego) mogą rodzić się także w Polsce. Nic więc dziwnego, że te trzy krążki (ciekawie wydane w jednym sztywnym boksie, z trójjęzyczną książeczką i trzema prostymi papierowymi kopertami na płyty) zostały uznane za płytę miesiąca w kategorii muzyka orkiestrowa w ostatnim wydaniu prestiżowego „BBC Music Magazine” (poświęconemu zresztą Haendlowi z okazji przypadającej w tym roku 250. rocznicy jego śmierci).
Od dawna, kiedy słucham poznańskiej orkiestry, mam dreszcze. Dreszcze zachwytu i podziwu, onieśmielenia i fascynacji. Nie umiem się też uwolnić od myśli, że ta muzyka – powstała przed wiekami, niby obca dzisiejszej płynnej narracji i brakowi ciągłości – uwalnia nas od myślenia, po co to wszystko… Po co? Żeby słuchać. Żeby widzieć.
Oceń