Ewangelia według św. Marka
Redaktorzy „Pastores” uznali wakacje za dobry moment na ukazanie głębi sakramentu pokuty i pojednania. Letni, 44. numer kwartalnika otwiera Lęk przed słabością Krzysztofa Wonsa SDS. Autor wnikliwie analizuje fragment Łukaszowej Ewangelii o cudownym połowie (5,1–11), kiedy to Piotr podczas spotkania z Panem uświadamia sobie, jak bardzo boi się własnej grzeszności. Widząc otwartość Jezusa, postanawia zostawić wszystko, także swój strach, i pójść za Nim.
Lęki, które ogarniają ludzi spowiadających się (również kapłanów), związane są często ze zwykłymi ludzkimi wątpliwościami: czy ten, u którego będę się spowiadał, zrozumie mnie? Co on sobie o mnie pomyśli? Zdaniem Mateusza Romana Hinca OFMCap, psychologa i psychoterapeuty, źródłem strachu jest odmawianie sobie prawa do popełniania błędów.
W wyzwoleniu z destrukcyjnego i chorego poczucia winy nieocenioną pomocą może być towarzyszenie duchowe. Potrzebie stałego spowiednika poświęcił artykuł ks. Jakub Szcześniak. Przypomniał w nim, że tylko dobry penitent (tj. „potrzebujący przebaczenia, pojednania i uzdrowienia”) ma szansę stać się dobrym spowiednikiem. W tekście s. Teresy Paszkowskiej SNMPN znajdziemy zaś interesujące przykłady świętych pasterzy i ich spowiedników.
„Najpiękniejsza spowiedź rodzi się w człowieku wówczas, gdy czuje się on pociągnięty ku górze uwodzącą siłą prawdy” – pisze z kolei ks. Robert Skrzypczak i wskazuje św. Augustyna (dla którego wyznanie grzechów nie było celem samym w sobie, lecz pozwalało odczytywać swoje życiowe powołanie) oraz św. Pawła (który publicznie rozliczał się z samym sobą i dawał świadectwo o tym, co Bóg zdziałał w jego życiu).
W „Pastores” nie zabrakło artykułów dotyczących wspólnotowego wymiaru sakramentu pokuty (ks. Walenty Królak), także rachunku sumienia (Krzysztof Osuch SJ). Codzienne, szczegółowe „rachowanie”, zgodnie ze słowami św. Ignacy z Loyoli, stanowi niezbędną broń w walce z naszymi wadami.
W ramach podsumowania chciałabym przytoczyć fragment rozmowy z o. Józefem Augustynem dotyczący roli sumienia: „Sumienie musi być ważniejsze od wszystkiego, co – po ludzku rzecz biorąc – jest dla człowieka drogie i ważne: więzi uczuciowych, kariery, posiadania, podobania się innym, wygody, opinii, doznań zmysłowych itp. Współczesna cywilizacja, która planuje nam życie, jakby Boga nie było – paradoksalnie rzecz ujmując – daje nam szansę nieustannego potwierdzania prawości naszego sumienia”.
Oceń