Liturgia krok po kroku
II niedziela po Narodzeniu Pańskim, 2 stycznia 2011 rok
Syr 24,1–2.8–12 / Ps 147 / Ef 1,3–6 / J 1,1–18
Chrześcijaństwo ma już dwa tysiące lat i piękną Tradycję. Co jakiś czas pojawia się jednak pokusa, by pójść na skróty i w sposób nieangażujący teleportować się jednoosobową windą do stanu wiecznej szczęśliwości. Tego typu techniki religijne nie tylko doprowadzają do automatyzacji wiary, ale potrafią odbierać jej także smak i życie.
Można łatwo zaserwować sobie cotygodniowy spacer do najbliższego kościoła na umówioną godzinę jak do urzędu skarbowego, usiąść na miejscu jak w kinie, pooglądać i wyjść, nie zauważywszy, że ktoś jeszcze był na sali prócz mnie. Można otoczyć się SMS-ami z tekstem Pisma Świętego i przeżyć rekolekcje w internecie. Cała ta maszyna zaczyna jednak trzeszczeć, kiedy mimo spełnienia wszystkich warunków, nie pojawia się ani doświadczenie Boga, ani upragniony dobrobyt duchowy. Dlaczego? Bo Kościół nie jest relacją wirtualną.
O tym właśnie do końca świata będzie nam przypominał Prolog Ewangelii św. Jana, czytany dziś podczas liturgii. Bóg posyła swoje Słowo i tłumaczy nam, kim Ono jest. Przedwieczny Logos wszędzie, gdzie się pojawia, zawiązuje relacje. Na początku jest u Boga – w zażyłości tak wielkiej jak ta, kiedy matka nosi dziecko w swoim łonie. Następnie jest w tajemniczym związku z całym stworzeniem, które przez Słowo się stało i jest nabrzmiałe Jego niemą obecnością. Wreszcie w Jezusie Chrystusie wchodzi w bliskość z człowiekiem, w relację przekraczającą po wielekroć nasze oczekiwania. W tej bliskości Bóg jako człowiek dokonuje zbawienia: napełnia człowieka od środka swoim Życiem i swoim Światłem (zob. Ps 36,10 oraz 27,1). W ten sposób Słowo prowadzi człowieka do tego, by stał się pełnią miłości – Niebem.
I tak jak Janowy Prolog jest kluczem do każdego fragmentu napisanej przez niego Ewangelii, tak też możemy te słowa przyłożyć do najmniejszej części naszego życia, aby zostało napełnione Bożym Życiem i Światłem. Słowo Przedwieczne wciąż działa między nami i w nas, zawiązuje i ożywia swój Kościół.
Oceń