List do Rzymian
XIX wiek — Brytyjczycy rywalizują z Rosją o ostatni kawałek „ziemi niczyjej” w Azji Środkowej — terytorium dzisiejszego Afganistanu. Wygrywają, ale nie udaje im się podporządkować sobie Afgańczyków. Niepokorny naród walczy z kolonizatorami.
Brytyjski kapitan Durand wyznacza granicę między Afganistanem a należącymi do korony Indiami. Prowadzi ją tak nieszczęśliwie, że dzieli na dwie części ziemie zamieszkiwane od wieków przez Pasztunów.
1878-1880 – Wojny brytyjsko–afgańskie zakończone zwycięstwem Afganistanu.
1919 – Proklamowanie niepodległości państwa.
1927 – Król Amanullah odbywa kilkumiesięczną podróż do Europy (w tym do Polski), po powrocie rozpoczyna proces unowocześniania kraju.
1947 – Z podziału Indii powstaje Pakistan. Władze w Islamabadzie do dziś nie mają pełnej kontroli nad linią Duranda (granicą pakistańsko–afgańską) i swymi przygranicznymi terenami.
1973 – Obalenie króla Mohammada Zahir Szaha przez Mohameda Daud Chana („Czerwony premier”), który jednocześnie piastuje funkcje: premiera, prezydenta, ministra obrony i ministra spraw zagranicznych.
1978 – Niezależna polityka Dauda nie podoba się socjaliście Nur Mohamedowi Taraki, który stanąwszy w wyniku puczu na czele rządu, zaczyna przeprowadzać reformy mające uczynić z Afganistanu kraj komunistyczny. Napotyka opór.
1979 – Wybucha powstanie fundamentalistów islamskich. Zostaje krwawo stłumione i przynosi zmianę przywódcy. Następca Tarakiego, Hafizullaha Amin, jest jeszcze bardziej bezwzględny dla opozycji. Kraj pogrąża się w wojnie domowej. Wezwani do Afganistanu przez Babraka Karmala radzieccy komandosi zabijają Amina. Armia Czerwona rozpoczyna okupację Afganistanu.
1980 – Oddziały islamskich mudżahedinów, zbrojonych i finansowanych przez Amerykanów, Pakistańczyków i Arabię Saudyjską rozpoczynają wojnę partyzancką z okupantem.
1988 – Kres wojnie kładzie Michaił Gorbaczow. Podpisanie porozumienia pokojowego.
1989 – Żołnierze radzieccy opuszczają Afganistan. Na czele rządu staje Mohamed Nadżibullah.Mudżahedini obalają Nadżibullaha i pod naciskiem ONZ tworzą rząd koalicyjny, który nie przetrwa nawet trzech miesięcy. W kraju wybucha kolejna wojna domowa. Tylko w 1993 roku w walkach o Kabul między trzema głównymi rywalami Hekmatiarem, Masudem i Rabbanim ginie 10 tysięcy ludzi.
1994 – W Afganistanie pojawiają się talibowie. Finansowani przez USA i wywiad pakistański, doskonale uzbrojeni, niezwykle zdyscyplinowani, fanatyczni wojownicy bardzo szybko podporządkowują sobie niemal cały kraj. Witani są przez ludność z radością jako zwiastuni zakończenia wojny domowej.
1996 – W rękach talibów jest Kabul, Dżalalabad i 90% terytorium Afganistanu. Rozpoczynają oni tworzenie fundamentalistycznego państwa opartego na szariacie.
1998 – Po atakach terrorystycznych na placówki dyplomatyczne w Kenii i Tanzani Amerykanie przeprowadzają atak rakietowy na bazy terrorystów zlokalizowane w Afganistanie. Talibowie odmawiają wydania organizatora zamachów Osamy bin Ladena.
2000 – ONZ uchwala sankcje przeciwko Afganistanowi, żądając wydania Osamy bin Ladena i zamknięcia finansowanych przez niego obozów szkoleniowych terrorystów. Talibowie uznają to za atak na islam i zamykają biura ONZ.
2001 – Pomimo protestów światowej opinii publicznej talibowie niszczą posągi Buddy w Bamjanie, uznając je za bałwany znieważające islam.
Atak terrorystyczny na World Trade Center i Pentagon. Amerykanie wypowiadają wojnę terroryzmowi. Żądanie wydania organizatora zamachów Osamy bin Ladena zostaje przez talibów odrzucone. Rozpoczynają się naloty. W wyniku ofensywy Sojuszu Północnego upada reżim talibów.
Główne grupy narodowościowe Afganistanu:
- Pasztuni: 6,5–7,5 mln
- Tadżycy: 3,5–4 mln
- Uzbecy: 1–1,5 mln
- Hazarzy: 1–1,5 mln
- Turkmeni: 500 tys.
Oceń