Dwa grosze. O Bogu bliskim
każdy z nas zdaje sobie sprawę, że trzeba prowadzić ewangelizację i docierać ze Słowem Bożym wszędzie, gdzie się da, i to w najbardziej skuteczny sposób. Formy ewangelizacji, które spotykamy w Kościele, często rażą swoim poziomem i zamiast zachęcać odpychają. To nic nowego. Z drugiej strony sam nieraz słyszałem, że marketing w Kościele to złudzenie, a chrześcijaństwu bardziej potrzeba świadków i świętych niż reformatorów. Pamiętając o tych uwagach, w tym numerze „W drodze” stawiamy pytanie o to, jaka ma być forma kościelnego głoszenia Ewangelii.
Nasi rozmówcy patrzą na Kościół i wiarę z różnych perspektyw. Może dzięki temu obraz rzeczywistości jest pełniejszy, a na pewno bardziej skomplikowany. Biskup Grzegorz Ryś podkreśla, że najważniejszy aspekt ewangelizacji ujawnia się w chrześcijańskim sposobie życia – miłości radykalnej, co samo z siebie jest znakiem sprzeciwu i często solą w oku dla świata. Eryk Mistewicz, specjalizujący się w budowaniu wizerunku publicznego, zauważa, że paradoksalnie kościelna powolność w dostosowywaniu się do nowych trendów kulturowych może być ogromną zaletą, potwierdzającą istnienie trwałego i niezmiennego przez lata fundamentu tej „firmy”. A dziennikarz Marcin Prokop przekornie pyta, czy rzeczywiście żyjemy tak, jak wierzymy, a nasz dialog z poszukującymi Boga nie jest zabarwiony obawą, że w chwili kiedy otworzymy się na świat „dolejemy” do twardej doktryny płynu zmiękczającego?
Rzecz jasna, Boga ocalać nie trzeba. Trzeba jednak zrobić wszystko, aby w każdym – bez względu na to, w którym miejscu Kościoła się znajduje (a może jest poza nim) – ocalała świadomość Jego obecności i miłości.
Świętowanie tegorocznej Paschy – przejścia Chrystusa ze śmierci do życia – niech nas wszystkich w tym przekonaniu wzmocni.
Oceń