Dwa grosze. O Bogu bliskim
we wrześniowym numerze miesięcznika piszemy o tym, co wydaje się przenikać wszystkie dziedziny naszego życia, zarówno te domowe, zawodowe, jak i duchowe. To rzadko artykułowana i często nierozpoznana tęsknota za prawdziwym domem, w którym można doświadczyć miłości, bliskości, zrozumienia. Jest to pragnienie bardzo dalekie od strachu, rywalizacji, lęku czy wrogości, które tak wyraźnie znaczą naszą rzeczywistość. Choć bardzo tego nie chcemy, aktywnie dokładamy do tego swoje trzy grosze, oceniając innych i siebie po efektach pracy, osiągniętych rezultatach, pozycji czy wyglądzie. Szorstkością i dystansem bronimy natomiast dostępu do swojego wnętrza, maskujemy kompleksy i wrażliwość. Choć bardzo chcielibyśmy opowiedzieć komuś o naszym smutku i samotności, to nader często nie dajemy sobie takiej okazji lub zwyczajnie nie znajdujemy nikogo, kto chciałby nas wysłuchać. Bo słuchanie to już zapomniana umiejętność.
Dom to nie tylko miejsce, do którego wracamy, w którym czekają na nas ulubione książki, płyty i fotel. Dom – jak mówi Anna Dymna – to też wspomnienia, zapachy, doświadczenia, które zabieramy ze sobą, jak chciany lub niechciany posag. A przede wszystkim dom to drugi człowiek. Ktoś bliski. Gorzko brzmią w tym kontekście słowa Wacława Oszajcy SJ opisujące codzienność życia księdza. Kogoś, kto często mówi na ambonie o miłości, wspólnocie, zrozumieniu i miłosierdziu, którego tak bardzo nam brakuje. Nie jesteśmy miłosierni – ani dla siebie, ani dla innych. I nawet samemu Bogu odmawiamy prawa do tego, by był miłosierny dla nas. A jak pisze w tym numerze o. Jarosław Głodek OP: „nigdy nie będziemy w stanie przebaczyć naszym prześladowcom, dopóki sami nie doświadczymy Bożego miłosierdzia”. Bez przebaczenia trudno szukać bliskości. I domu – tego, za którym tak bardzo tęsknimy.
Oceń