To będzie smutne Boże Narodzenie. Pełne bólu. Nikt z nas nie wie nawet, gdzie, z kim i jak będzie je obchodził. Czy to będzie własny dom, czy szpital? A może jakaś hala przerobiona na szpital? Długa, pełna lęku niepewność o zdrowie i życie odebrała nam chęć r...
Jeden z moich byłych współbraci zwykł powtarzać, że każdy jezuita powinien w życiu napisać, albo przynajmniej przeczytać chociaż jedną książkę. Różnie z tym bywa. Są jednak kwestie, na których jezuita znać się powinien. Jedną z nich jest pycha. Nieskromnie – ...
To nie była miłość od pierwszego wejrzenia. Co więcej, początkowe wrażenie było na tyle negatywne, że byłem zdecydowany, aby wracać, ale ponieważ nie za bardzo wiedziałem, kogo miałbym poinformować o mojej rezygnacji, postanowiłem, że jeszcze się trochę rozej...
„Kochane Lato z Radiem, już nie mogę, więc piszę…”. Każdy nosi w sercu jakieś wakacyjne przygody i każdy musi je kiedyś opowiedzieć. Ja też opowiem. Trzy. Bo piosenka Kabaretu OT.TO miała trzy zwrotki, a poza tym jezuici zawsze mówią o trzech rzeczach. Z...
Stół wciąż stoi tam, gdzie zawsze. W dużym pokoju, pod oknem. Koronkowy biały obrus dodaje mu godności, ale nie może zasłonić mocno zdartej politury, która – jak pomarszczona skóra – przebija przez koronkowe sploty. Na stole dwie doniczki fioletowych storczyk...
Chyba się starzeję. Z góry przepraszam Szanownych Czytelników za to słówko „chyba”, ale na szkoleniu dotyczącym pisania felietonów powiedziano mi, że felieton może, a nawet powinien zawierać pewne wątki osobiste i humorystyczne. Postanowiłem więc od razu w pi...
Wiem, że tytuł nie wszystkim się spodoba. Ale zanim tłum dominikanów i dominikanofilów zgodnym chórem zakrzyknie, że to jezuicka prowokacja, zanim naczelny zwoła zebranie redakcji, by zastanowić się, czy miesięcznikowi „W drodze” jest z Ziółkiem po drodze, i ...
Witam serdecznie! Nazywam się Alojzy Ziółek, jestem jezuitą. Znamy się mało, więc może powiem parę słów o sobie. Urodziłem się w Radomiu, w 1963 roku, w czerwcu. Znaczy, w połowie czerwca, właściwie to w drugiej połowie czerwca, dokładnie 21 czerwca. Tak m...
„O tem że dumać, w kwarantannie ciszy, kiedy od moru ludzkość ledwie dyszy i z przerażeniem patrzy, jak kruszeje, to w czem dotychczas składała nadzieje”. O tem że dumać i o tem że pisać. Nie można o czem innem. Wzięło mnie na parafrazowanie Mickiewicza, b...
„Będąc młodym proboszczem” na wysuniętej placówce we Wrocławiu, przyjechali do nas z pomocą na Wielkanoc nasi scholastycy, czyli młodzi jezuici jeszcze w trakcie formacji. Takie przyjazdy to wieloletnia i bardzo pożyteczna dla obu stron tradycja. Dla stars...
Napisać, że gdy tam jestem, nie umiem sobie poradzić z samym sobą, to nic nie napisać. To jest zawsze ból rozszarpanego tępym nożem serca, które potem – choć szybko zalane dezynfekującą normalnością, obwiązane bandażem szczęśliwej codzienności i zalepione plas...
Zadzwonił do mnie na Syberię Sikorowski. Tak, ten Sikorowski. Że o tym wspominam wszem i wobec? Pokażcie mi człowieka, który by się nie pochwalił tym, że Andrzej Sikorowski, ot tak – ni stąd, ni zowąd – wprost z krakowskiego śródmieścia, zadzwonił do niego na...
