Ewangelia według św. Jana
Eugeniusz Rudnik, Studio Eksperymentalne Polskiego Radia, Polskie Radio 2008
To nie są zwykłe płyty (piszę płyty, bo mamy tu do czynienia z grubym boksem w surowej, tekturowej oprawie, zawierającym cztery krążki, oraz pokaźną, prawie dwustustronicową książeczką – w zasadzie minimonografią Eugeniusza Rudnika autorstwa Bolesława Błaszczyka).
To nie są zwykłe nagrania (piszę nagrania, bo Rudnik jest oczywiście kompozytorem, ale też inżynierem elektronikiem, reżyserem dźwięku – jak pisze Błaszczyk – „pierwszym w Polsce realizatorem muzyki elektroakustycznej, współtwórcą tzw. polskiej szkoły muzyki elektroakustycznej, autorem innowacyjnych rozwiązań przestrzennej projekcji dźwięku”; można jeszcze dodać, że w 2007 roku Francuska Biblioteka Narodowa włączyła trzydzieści prac Eugeniusza Rudnika do własnego specjalnego zbioru światowej sztuki audialnej).
Na płytach znalazło się dziewiętnaście… właśnie, czego: prac? ilustracji? audycji? słuchowisk? utworów? (sam Rudnik używa terminu „radiowa ballada dokumentalna” na ich określenie). Błaszczyk dzieli wydane tu dzieła na następujące grupy: klasyczna muzyka elektroniczna; muzyka konkretna; kolaż; poezja lingwistyczna; ars acustica…
Jak to słychać? Ta dawka dźwięków jest piorunująca, niezwykła, zjawiskowa. Divertimento z 1971 roku zawiera „strzępy” (wszystkie fonemy!) tekstu audycji „Horyzonty muzyki” pod redakcją Józefa Patkowskiego – obok Rudnika jednej z najważniejszych postaci radiowego studia eksperymentalnego. Ready Made’77 to etnograficzny – antropologiczny! – patchwork, w którym słychać m.in. freejazzowy saksofon, fałszującą marszową orkiestrę, muzykę Chopina, karabinowe wystrzały, kobiecy lament… Kamienne epitafium – pamięci ks. Jerzego Popiełuszki (1984) składa się z przetworzeń dźwiękowych powstałych przy „pobudzaniu do grania” różnych wielkości kamieni przez kamień, metal, drewno, szkło, cegłę… Annus Mirabilis (1995) to collage historycznych (także przedwojennych) sygnałów rozgłośni regionalnych Polskiego Radia…
Wystarczy. Play.
Oceń