Dwa grosze. O Bogu bliskim
jak pokazują statystyki, kobiety niemal dwukrotnie częściej niż mężczyźni określają się jako osoby głęboko wierzące, mają większą wiedzę religijną, są silniej przywiązane do zasad etyki chrześcijańskiej, a także znacznie częściej deklarują, że codziennie praktykują wiarę. To wszystko nie przekłada się jednak na ich funkcjonowanie w kościelnej rzeczywistości: częściej sprzątają kościół, niż zasiadają w radzie parafialnej, częściej są modlitewnym wsparciem inicjatyw niż liderami wspólnot, częściej widać je w klasztornej kuchni niż jako wykładowców w seminariach. Potrzebujemy głębokiej zmiany świadomości – mówi jeden z naszych autorów i dodaje, że w pierwszej kolejności dotyczy ona nawrócenia mężczyzn na słuchanie kobiet. W równym stopniu powinno ono dotknąć funkcjonowania Kościoła, jak też instytucji społecznych i politycznych. Bo przejawy dyskryminacji, braku szacunku i nierównego traktowania, na które tak jesteśmy wyczuleni, to nie są zjawiska, które widać tylko w kościelnych instytucjach. Dlatego w najnowszym numerze miesięcznika „W drodze” zastanawiamy się, kim jest kobieta w Kościele i dlaczego najczęściej stoi w drugim szeregu. Jednocześnie pytamy o to, czy bycie kobietą nowoczesną, spełnioną i świadomą swojej wartości ogranicza się wyłącznie do powtarzania haseł w rodzaju: „Mój brzuch, moja sprawa”. Bardzo się cieszę, że nasi autorzy wychodzą w swoich tekstach poza publicystyczne „oczywiste oczywistości” i nie boją się pokazać, że feminizm nie musi się wyrażać przez ideologię, a postulowane reformy w Kościele niekoniecznie są wezwaniem do rewolucji i obalaniem nienaruszalnych świętości.
Oceń