Pierwszy List do Koryntian
Wj 3,1-8a.13-15 / Ps 103 / 1 Kor 10,1-6.10-12 / Łk 13,1-9
Mojżesz, powodowany ciekawością, odkrywa coś znacznie większego niż krzew, który płonie, a się nie spala. Spotyka Boga, który przedstawia się jako Bóg Patriarchów, Ten, który zawarł z nimi przymierze. Jednocześnie Jego zaangażowanie w ludzką historię nie ogranicza się do przeszłości, bo zapowiada wybawienie z Egiptu i wprowadzenie do ziemi, w której nie będzie niewoli i uciemiężenia. Ta obietnica opiera się na podwójnym imieniu Boga. Z jednej strony jest On „Bogiem ojców waszych (…) na wieki”, czyli Tym, który pozostaje wierny swojej obietnicy (zob. 2 Tm 2,13). A z drugiej strony mówi, że „jest Tym, którym jest”. Dziwne, bo przecież każdy z nas jest tym, kim jest! Często jednak nie jesteśmy tymi, którymi nam się wydaje, że jesteśmy, czy tacy, jacy chcielibyśmy być. A w Bogu nie ma tego rozdwojenia. Widzi nas takich, jacy jesteśmy naprawdę, bez żadnych masek, i pozostaje nam wierny.
Święty Paweł wskazuje nie tylko na wierność Boga w historii Izraela, ale obecną w niej postać Chrystusa. Podczas wędrówki przez pustynię naród wybrany jadł mannę, chleb z nieba (Wj 16, 4; Ps 105, 40; Neh 9,15), oraz pił wodę, która wytrysnęła ze skały (Wj 17,1–7). Apostoł przypomina te wydarzenia jako pouczenie dla nas: nie jesteśmy wcale lepsi niż Izraelici na pustyni, w obliczu przeszkód gotowi idealizować egipską niewolę, dlatego pilnujmy się, abyśmy nie upadli.
Ten motyw ciągłego nawrócenia podejmuje Jezus w dwukrotnie wypowiedzianych słowach: „Jeśli się nie nawrócicie, tak samo zginiecie”. Przypowieść o figowcu pomaga nam zrozumieć, na czym ma polegać nawrócenie: to nie jest „bycie w porządku” wobec Boga; chodzi o przynoszenie owocu. Z jednej strony to Chrystus jest ogrodnikiem, który wstawia się za nami u Ojca (1 J 2,1). Z drugiej – każdy z nas powinien nim być dla drugiego, wypraszając u Ojca szansę na nawrócenie, a samemu troszcząc się, aby wszyscy przynosili owoc jak najpełniejszy.
Oceń