Po co światu mnich?
o samotności mówi się, że jest chorobą cywilizacyjną XXI wieku. Dziś takie stwierdzenie nikogo nie dziwi. Jesteśmy mądrzejsi o dekady badań i analiz. Wiemy już, że bycie samotnym to jedno z największych wyzwań dla współczesnych społeczeństw. Wiemy też, że nowe technologie mniej zagrażają tym, którzy umieją podtrzymywać więzi międzyludzkie. Gorzej z osobami, którym nawiązywanie relacji przychodzi z trudem, które żyją w odosobnieniu, są nieśmiałe albo spotykają się z niezrozumieniem ze względu na poglądy czy życiowy wybór niezgodny z przyjętymi normami. One za postęp technologiczny, tempo życia czy gospodarcze transformacje, skutkujące często koniecznością emigracji, zapłacą najwyższą cenę. Ich izolacja będzie się pogłębiać. Trochę w myśl sloganu: Bogaci staną się jeszcze bogatsi, a biedni zbiednieją.
Wiemy w końcu, że samotność nie ma związku z płcią ani z metryką. Zmagają się z nią nie tylko ludzie w podeszłym wieku. Ona może dotknąć każdego. Nawet kogoś, kto otoczony jest wianuszkiem znajomych. Jest to stan, kiedy zaczynamy rozumieć, że do codziennego funkcjonowania nie wystarczą nam powietrze i jedzenie – o wiele ważniejsze jest poczucie, że ktoś nas kocha i się o nas troszczy.
Do pełnej egzystencji potrzebujemy również życia duchowego, bez niego nasz rozwój jest niepełny. Bo o ile to, co cielesne, zapewnia funkcjonowanie w wymiarach czasu i przestrzeni, o tyle dopiero życie duchowe dodaje mu głębi. I choć medytacja kojarzy nam się ze średniowieczną mistyką, nasi autorzy pokazują, że to wciąż aktualna metoda, której ostatecznym celem jest odkrywanie żywej obecności Boga. Medytując, możemy twórczo przeżywać swoje bycie samemu.
Oceń