Pierwszy List do Koryntian
„Życie Duchowe” przygotowało na lato numer poświęcony singlom, czyli ludziom żyjącym w pojedynkę. Określenie to zastępuje odchodzące w przeszłość inne określenia „stara panna” czy „stary kawaler”.
Ludzie żyją samotnie z różnych powodów i nie zawsze jest to kwestia wyboru. Wielu próbuje akceptować własną samotność jako wolę Bożą, co nie jest łatwe. Działa społeczna presja, a ponadto świadomość, że w długiej tradycji Kościoła ci, którzy nie zawierali małżeństwa, wybierali życie „w mniej lub bardziej zorganizowanej pojedynczości (zakony, zgromadzenia zakonne, instytuty)” (Stanisław Morgalla SJ).
„Singiel nie został osierocony przez Boga” – z mocą podkreśla jednak Jacek Prusak SJ. Uważa on, że bycie samotnym trzeba traktować jako powołanie. Jego charyzmat widzi w życiu dla dobra innych. Potwierdza to cytowany przez Katarzynę Sokołowską fragment zapisków bł. Natalii Tułasiewicz: „Wojna uświadomiła mi w pełni powołanie, przed którym broniłam się w życiu ze wszystkich sił. Uznawałam bowiem tylko dwie możliwości: małżeństwo albo klasztor. Dziś wiem, że muszę być sama w życiu, bo tego chce Pan. I jest we mnie pogoda odnalezionej drogi i męstwo Boże ukazanego celu”.
„Prawdziwa samotność jest samotnością miłości, »która nie szuka swego«” – pisał z kolei Thomas Merton. Trudno traktować życie w pojedynkę jako Boże wezwanie i dar, kiedy ktoś wybiera je ze względu na karierę lub sławę, wygodę czy wyrachowanie. Stanisław Morgalla wyraża to wprost: „Nie można na dłuższą metę żyć dla siebie, nie ryzykując utraty własnego człowieczeństwa”. Bycie singlem hedonistą niesie również negatywne konsekwencje społeczne (degradacja roli rodziny czy perspektywa demograficznej klęski) i ekonomiczne (jednoosobowe gospodarstwa nie są ani ekonomiczne, ani ekologiczne).
Najnowsze „Życie Duchowe” publikuje też między innymi interesujące teksty dotyczące małżeństwa: Andrzeja K. Ładyżyńskiego (Razem w niestabilnych czasach) oraz Marka Blazy SJ (Obrzęd zawierania ponownego małżeństwa. Modlitwy liturgii Wschodu), a także podjętą przez ks. Kazimierza Wolszę próbę odpowiedzi na pytanie, dlaczego Søren Kierkegaard do końca życia był singlem, mimo wcześniejszych małżeńskich planów.
Oceń