Spowiedź
Ap 11,19a;12,1.3-6a.10ab / Ps 45 / 1 Kor 15,20-26 / Łk 1,39-56
Codziennie po nieszporach my, dominikanie, śpiewamy Salve Regina. „Wygnańcy, synowie Ewy” – wzywamy słowami tej antyfony Maryję, Matkę Miłosierdzia, „jęcząc i płacząc”. Lamentacja? Nie, raczej pieśń pielgrzymów i wyraz tęsknoty. Nazywając ziemię padołem łez i miejscem wygnania, nie gardzimy tym światem, ale wypowiadamy pragnienie nowego świata, w którym zgodnie z zapowiedzią proroka Izajasza Bóg zetrze każdą ludzką łzę.
Uroczystość Wniebowzięcia w równym stopniu zaprasza do spojrzenia w górę, jak i do przypatrzenia się temu, co widzimy tu, na ziemi. „Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą” – głosi błogosławieństwo. W Salve Regina przywołujemy miłosierne oczy Maryi – oczy, które już tu na ziemi widziały niebo. Czym jest niebo? „Niebo to bliskość, w jakiej Ojciec jest z Jezusem Chrystusem”, pisze Romano Guardini. Czyste serce, takie jak serce Maryi, widzi Boga już tu. Dla czystego serca On jest, mówiąc słowami św. Pawła, „wszystkim we wszystkim”. Niebo jest tu.
Tęsknię za niebem, bo jego ślady napotykam na ziemi. Pragnę nieba, bo tak wiele na tym świecie mi o nim przypomina: czas spędzany z przyjaciółmi, porywające piękno przyrody, ale i ludzka twórczość. Nawet – proszę wybaczyć – „niebo w gębie” może być czymś więcej niż zaspokojeniem przyjemności jedzenia, może być znakiem radości głębszej i trwalszej. Tęsknię za niebem również tak, jak to opisała księga Didache z początków chrześcijaństwa. Anonimowy autor parafrazuje tam prośbę: „Przyjdź królestwo Twoje”, słowami: „Niech przyjdzie Twa łaska i niech przeminie ten świat”.
Pewnie nigdy nie zapomnę mszy świętej w dzień Wniebowzięcia kilka lat temu. To była druga msza, wieczorem, po męczącym dniu. I właśnie wtedy słowa homilii zdawały się płynąć same, a schola śpiewała wyjątkowo pięknie. Nie wiadomo, skąd podczas tej mszy wstąpiła we mnie nowa siła. Nie wiadomo skąd? Wiadomo: prosto z nieba.
Oceń