List do Galatów
Jest taki stary dowcip o pilocie helikoptera, który zgubił się we mgle w przestrzeni powietrznej Seattle, mając na pokładzie spanikowanego pasażera. Nagle z mgły wyłania się wysoki budynek. Pilot, wiedząc, że ma mało paliwa, chwyta megafon i krzyczy do jednego z ludzi w oknie: „Gdzie jestem?”.
Człowiek w oknie odkrzykuje: „Jesteś w helikopterze!”. Pasażer popada w jeszcze większą panikę, kiedy sobie uświadamia, że to cała pomoc, którą otrzymują, ale pilot uśmiecha się ze zrozumieniem, wytycza kurs i bezpiecznie dociera do międzynarodowego lotniska Seattle–Tacoma.
Kiedy lądują, zdumiony pasażer pyta, w jaki sposób to zrobił. Pilot odpowiada: „Facet dał odpowiedź, która była całkowicie prawdziwa, ale kompletnie bezużyteczna. Stąd wiedziałem, że musiał być pracownikiem z obsługi technicznej Microsoftu, a więc nakreśliłem kurs z Redmond, Waszyngton, na lotnisko SeaTac, i proszę bardzo!
Myślę czasami o tym dowcipie, kiedy zastanawiam się nad tym, jak nasza kultura podchodzi do życia. Myślę, że ten dowcip mniej więcej oddaje jeden z największych rozdźwięków między tym, jak jesteśmy faktycznie stworzeni przez Boga i jak świat przemawia do nas.
Św. Augustyn powiedział dawno temu, że Bóg nakierował nas ku Niemu i że nasze serca są niespokojne, dopóki w Nim nie spoczną. Wszyscy zadajemy w swoich sercach wielkie pytania: Kim jestem? Skąd pochodzę? Co powinienem czynić? Dokąd zmierzam? Robiąc tak, pokazujemy, że jesteśmy więksi niż sam świat.
Świat oferuje nam odpowiedzi, które są mniejsze od nas. Odpowiedzi, które są prawdziwe, ale głupie. „Składasz się z węgla, wodoru i tlenu. Pochodzisz z DNA twoich rodziców. Powinieneś pracować, kupować, konsumować i umrzeć. Zgnijesz i dostarczysz pożywki dla robali”.
Wszystkie te odpowiedzi są prawdziwe, jednak daleko tak nie zajdziemy. Te odpowiedzi są małe, jak odpowiedź faceta z obsługi technicznej Microsoftu w dowcipie. Jednak są prawdziwe. Każda normalna osoba, która ma ochotę przyłożyć w gębę dającemu takie odpowiedzi, słyszy: „Po prostu nie potrafisz spojrzeć rzeczywistości w oczy”.
To jednak fałsz. Tak jak fałszywe jest mówienie, że pilot helikoptera w dowcipie na pewno będzie się unosić tam, gdzie jest, aż skończy mu się paliwo, i rozbije się we mgle. Istnieje coś jeszcze poza Redmond. Istnieje coś – Ktoś – poza tym wszechświatem.
Fałsz opiera się (jak każdy fałsz) na ziarnie prawdy: jesteśmy ziemskimi stworzeniami potrzebującymi ziemskich rzeczy i mającymi w zapasie niezbyt przyjemne przeznaczenie dla naszych śmiertelnych ciał. Jednak wciąż jest to fałszywe w stosunku do ostatecznej rzeczywistości. W ten sposób dajemy się wpuścić w maliny, zajmując się mniej szlachetnymi ziemskimi sprawami, które łatwiej jest poznać, a tym samym nie szukamy szlachetniejszych spraw Nieba, które poznać jest trudniej. I często się na to godzimy. Łatwo jest końcu mówić o pogodzie, sporcie czy polityce, lecz czujemy się zażenowani, zniechęceni i przygłupi, gdy mamy mówić o pragnieniu honoru, piękna, nadziei, sensu i miłości, która jest nieustanną tęsknotą naszej duszy. Niemniej jednak jakoś musimy to zrobić. Nie możemy iść na łatwiznę, wypełniając nasze życie wyłącznie jedzeniem, polityką, sztuką, nauką i biznesem. Jeśli tak uczynimy, to bez wątpienia przyjdzie ten dzień, kiedy krzykniemy: „Wszystkie te rzeczy są miłe, ale co z tego?”.
Właśnie to wielkie „CO Z TEGO?” jest fundamentalnym pytaniem naszej kultury. Cała ziemska filozofia jest, ostatecznie, próbą udawania, że „jesteś w helikopterze”. To właściwa odpowiedź dla ciebie i dla mnie, stojących wobec fundamentalnych pytań życia i śmierci i uważających takie prawdziwe – i bezwartościowe – odpowiedzi za dziwnie niezadowalające. Całe chrześcijańskie objawienie jest oszałamiającą prawdą o tym, że Bóg może nas doprowadzić do bezpiecznego lądowania i naszego prawdziwego domu poza światem.
Oceń