Ewangelia według św. Marka
Ostatni, 41. numer „Pastores” porusza temat powołania, które „rodzi się z ufności i prowadzi do coraz większej ufności, do oddania się w ręce kogoś mocniejszego niż nasze własne siły” (Amedeo Cencini FdCC, Pozwolić się wybrać).
W kwartalniku znalazła się rozmowa z ks. Januszem Lewandowiczem, rektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi, o tym, jak odbywa się weryfikacja kandydatów do stanu duchownego i jacy oni dziś są.
Ksiądz Michał Damazyn pisze o tych seminarzystach, dla których życie kapłańskie jest jedynie „uświęconą formą bycia singlem”. To najczęściej ludzie kreatywni, dyspozycyjni, sumienni, cenieni przez przełożonych, obyci w kontaktach z ludźmi, odnoszący już pierwsze sukcesy w pracy katechetycznej czy duszpasterskiej. Nie akceptują oni jednak wewnętrznie duchowej formacji, a ich celem jest jedynie zdobycie „kapłańskiego zawodu”.
Jak niebezpieczna to postawa, pokazuje świetny artykuł Piotra Dardzińskiego Amerykański długi Wielki Post. W Stanach Zjednoczonych po II Soborze Watykańskim stopniowo zapominano o tym, że w kapłaństwie chodzi o to, kim się jest, a nie o to, jakie funkcje się spełnia. Załamała się dyscyplina i edukacja seminaryjna. Jeden z młodych proboszczów przyznał, że przez sześć lat jego pobytu w seminarium nikt nie zapytał go, w co wierzy! Formatorów interesował jedynie psychologiczny profil jego osobowości. Brakowało wykładów na temat życia w czystości. Kleryków, którzy modlili się na różańcu lub adorowali Pana, odrzucano jako „pobożnych i nadmiernie religijnych”. To wtedy, w latach 80. XX wieku, do seminariów wstąpił wyższy procent kandydatów o orientacji homoseksualnej. Wielu biskupów w ostatnich latach nie potrafiło się zmierzyć z problemami spowodowanymi tymi złymi tendencjami. Niektórzy z nich starali się dostosować, w obawie przed uznaniem ich za konserwatystów i homofobów. Dramatyczne skutki tej sytuacji znamy.
Autorzy „Pastores” zastanawiają się, jakie działania trzeba podjąć, aby do stanu duchownego wstępowali ludzie rzeczywiście przez Boga powołani i żeby liczba powołań nie malała. Wskazują na wagę towarzyszenia duchowego (Alain Mattheeuws SJ), świadectwa wspólnoty wierzących oraz modlitwy (ks. Jarosław Międzybrodzki).
Ponadto w kwartalniku warto przeczytać między innymi tekst ks. Franciszka Longchampsa de Bériera O Jonaszu, proroku zbuntowanym przeciwko swemu powołaniu oraz ks. Grzegorza Rysia Milcz!
Oceń