Quodlibet [co się podoba]. Studia dominikańskie
Joseph Pearce, Pisarze nawróceni. Inspiracja duchowa w epoce niewiary, przeł. Robert Pucek, Fronda PL, Warszawa 2007, s. 614
Nawrócenie. Dla jednych mistyczne doświadczenie nagłej iluminacji, dla innych efekt racjonalnych dociekań. W gruncie rzeczy nawrócenie jest przede wszystkim doświadczeniem egzystencjalnym, momentem zwrotnym, wokół którego życie obraca się o sto osiemdziesiąt stopni.
Pisarze nawróceni. Inspiracja duchowa w epoce niewiary Josepha Pearce’a to książka szczegółowo badająca biografie pisarzy, którzy mieli okazję doświadczyć we własnym życiu tego niespodziewanego zwrotu. Listy, publikacje, fragmenty tekstów – ich lektura to swoiste śledztwo w sprawie wiary, próba szukania odpowiedzi na pytanie o istotę duchowego doświadczenia, jakim jest nawrócenie. Sylwetki pisarzy to przecież postaci zwykłych ludzi, którzy w niespodziewany sposób otwierają się nagle na nieznaną dotąd przestrzeń. Każdy z nich pozostaje w tym doświadczeniu sobą. Racjonalista może analizować, mistyk – doświadczać, każdy odnajduje swoje miejsce w Kościele. Osobiste doświadczenie pisarzy ma jednak także inny wymiar. To, co wydarza się w głębi ich serca, co w końcu porusza też umysły, znajduje swoje odzwierciedlenie w książkach. Pisarstwo Grahama Greena, T.S. Eliota, C.S. Lewisa czy J.R.R. Tolkiena staje się nieustannym potwierdzaniem tego jednego momentu tak, jakby chwila nawrócenia była chwilą dotknięcia rzeczywistości, jedyną, do której można wracać, odnosić się, wokół której warto budować swoje życie. Głębokie doświadczenie nawrócenia, wstrząsające fundamentem dotychczasowej stabilnej rzeczywistości, oddziałuje także na czytelników. Nawrócony nie może już pozostać jedynie pisarzem. Osadzenie w wierze staje się nie tylko osią życia, ale także twórczości.
Dodatkowym walorem analizy, której dokonał autor Pisarzy nawróconych, jest ukazanie tych duchowych zmagań i doświadczeń w kontekście społeczno-kulturowym. Bohaterowie książki to pisarze XIX i XX wieku, etapu narastającej sekularyzacji, szalejącej nowoczesności i racjonalizmu. W tych czasach ceni się nie tylko postęp w nauce, ale i w sztuce. Wszelkie formy klasyczne tracą na znaczeniu. Zdaje się, że wraz z nimi także religia odchodzi w przeszłość jako relikt kojarzący się nieprzyjemnie ze sztywną konwencją, tradycjonalizmem. Nawróceni pisarze podejmują dialog ze współczesnością. Ten dialog staje się znakiem odwagi, prawdziwej, oryginalnej i autentycznej twórczości. (JS)
Oceń