Jest to książka głęboka teologicznie i duchowo, skłaniająca do wiary, modlitwy, a równocześnie do życia Ewangelią, błogosławieństwami, przyjmowania i dzielenia się Dobrą Nowiną. Nie ma tu atmosfery błogiego spokoju – jest raczej ufne proszenie o pokój od Boga i dzielenie się nim, żyjąc na beczce prochu. Ta lektura wycisza, ale nie usypia uwagi, wręcz przeciwnie, wyostrza umysł, serce i duszę na „to, co w górze”. Na pewno jest to poruszające świadectwo życia chrześcijańskiego otwartego nie tylko na Boga, jak mógłby ktoś sądzić po mnichach klauzurowych, ale też na świat i bliźnich, których po ludzku łatwo można by zakwalifikować jako „obcych”.
Słowa braci z Tibhirine to z pewnością skarb chrześcijaństwa i Kościoła. To szkoła duchowości takiej, która wykuwa się w codziennym życiu, przenika je i przemienia. Osobisty rozwój duchowy jest tu pokazany nie jako coś prywatnego, ale jako indywidualna część wypełniająca powołanie całego Kościoła. To wreszcie piękne świadectwo jedności i przyjaźni z muzułmanami, którzy także ginęli z rąk islamistów. Widać jasno, że to nie religie odgradzają ludzi od siebie, tylko zło.
Można śmiało powiedzieć o tej książce, że to teoria duchowości zastosowana w stu procentach w praktyce. Ale to również przyglądanie się doświadczeniu wiary przeżywanej nie na swoim podwórku – pokazanie życia braci poza Europą i w środowisku muzułmańskim, braci przepełnionych miłością do ludzi innych narodowości, kultur i religii.
Maria Dedio o książce Żyć pustynią, Mnisi z Tibhirine, W drodze 2025
Artykuł pochodzi z miesięcznika W drodze 2025, nr 05. Kup cały numer.
Oceń