Ewangelia według św. Łukasza
2 Krn 36,14-16,19-23 / Ef 2,4-10 / J 3,14-21
Duch wyprowadził nas razem z Jezusem na czterdziestodniową pustynię. To pustynia bezradności, samotności, zmęczenia, milczenia. Duch wyprowadza na nią, bo „lituje się nad nami”. Przez wielką swą miłość, którą nas ukochał, chce nas oswobodzić z tego, czego jesteśmy niewolnikami, co sprawia, że jesteśmy umarli.
Na pustyni Pan chce mówić do naszego serca. Tu nie ma już nic poza Jego słowem. Jezus mówi nam, jak Nikodemowi: „Bóg umiłował świat”. Czy wierzę Jezusowi? Jakie uczucia budzą we mnie Jego słowa? Radość, nieufność, nadzieję, sceptycyzm, pokój czy powątpiewanie?
Stanięcie w prawdzie jest konieczne, byśmy umiłowali światło i do niego się zbliżyli. Trzeba, aby wywyższono Syna Człowieczego. Aż tak wiele trzeba, abyśmy uwierzyli, byśmy wrócili do życia. Bóg daje nam więc Syna jako dar, poprzez Jezusa przypomina nam o swojej łasce i wielkiej miłości do nas. Nie dlatego, że na to zasłużyliśmy, nie z powodu tego, co robimy, czym się chlubimy albo czego się wstydzimy. Jedynym powodem jest to, że nas kocha. Dzięki obfitości Jego dobroci to, co jest zniewoleniem, może stać się miejscem obfitowania łaski, może się w nim objawić bogactwo miłosierdzia. Jednak ceną za to jest krzyż. Bóg ryzykuje wszystko, daje siebie, „do końca miłuje”, ale jest bezradny, jeśli Mu nie uwierzymy. Ma życie wieczne ten, kto wierzy. Bóg daje życie swojego Syna za nasze. Odsłania prawdę o sobie i o nas. Tak wysoka jest cena za nasze życie wieczne. Tylko mocą Jego łaski, Jego miłości możemy przyjąć Miłość.
Bóg nigdy nie rezygnuje. Mimo naszej niechęci, zamknięcia na słowa proroków posyła Syna. Prawda, którą wypowiada Bóg w Synu, krzyżuje nasze myślenie o miłości „za coś”. Umiłować światło to uwierzyć Bożej miłości, powierzyć się Miłosierdziu – oddać świat, innych, siebie.
Krzyżem może być niewiara, niemoc, nieufność, samotność, zmęczenie. Jeżeli złączymy to z Jezusowym krzyżem, stanie się zbawieniem dla nas.
Powierzenie Bogu wszystkiego, całego naszego życia, z Jego jasnością i ciemnością jest „drążeniem się krzyżem w Bogu” (K. K. Baczyński, Psalm 2, O krzyżu). To jest życiodajne. Bóg chce nas obdarowywać, bo jesteśmy dziełem Jego miłości.
Pustynia, na którą wyprowadził nas Duch, jest po to, byśmy uwierzyli Słowu o miłości Boga, większej niż zło, grzech, śmierć.
Oceń