Dz 2,1–11 / Ps 104 / Rz 8,8–17 / J 14,15–16.23b–26
[8 czerwca 2025 / Uroczystość Zesłania Ducha Świętego]
Wspólna armia, wspólna waluta, wspólna poczta i kolej – z grubsza tyle wspólnego mają ze sobą mieszkańcy szwajcarskiej konfederacji. Wspólnych słów też niezbyt wiele – w czterojęzycznym kraju nawet setna część tutejszego pieniądza nosi dwie różne nazwy. Ale jeśli czasem się wydaje, że grupy językowe żyją raczej obok siebie, wciąż jednak tworzą wspólnotę i różnymi słowami nazywają tę samą rzeczywistość.
Czyż to nie cud, że mogę powiedzieć: Rozumiem cię. Jakaś prawda o mnie jest teraz twoim udziałem – i odwrotnie. Co więcej, wspólnie możemy mieć udział w prawdzie większej od nas. Wspólna poczta i wspólny pieniądz to już dużo. Ale czyż cudem nie jest wspólny udział w Prawdzie, która jest Osobą?
To właśnie wydarzyło się w Wieczerniku. Każdy apostoł otrzymał swój dar, wszedł w inny język, ale obdarowany został we wspólnocie. Teraz ostatecznie stali się wspólnotą głoszących najważniejszą i jedyną Prawdę: o wielkich dziełach Bożych dla zbawienia człowieka. Ciebie i mnie. W tym języku i na tej ziemi, na której żyjesz. Nie musisz emigrować ani uczyć się obcej mowy. Wielkie dzieła są tu.
Na każdym spoczął Duch Święty. Grecki oryginał używa dostojniejszego słowa zasiadł. Zasiada ten, kto panuje. Zasiada się nie na zydlu, a na tronie. Zasiada się po to, by rządzić. Jesteś tronem Ducha Świętego. To nie mebel do utylitarnego traktowania, by chlubić się naturalnymi czy nadnaturalnymi darami Ducha: nauczeniem się słówek na egzamin czy modlitwą językami. Święty Paweł przypomina: to dar na całe życie. Na życie wieczne. To dar, by odpowiednie dać rzeczy słowo. By odpowiednie dać słowo najważniejszej Osobie i powiedzieć do niej nie: Istoto czy Energio, ale: Ojcze.
Jezus też mówi dziś o wspólnej nauce – słowie (logos) Ojca i Syna, które mamy zachowywać. Zaprasza nas do takiej komunii, jaką ma z Ojcem. Możemy się rozsiąść na naszych tronach i mieć wspólne słowo z Bogiem.
Oceń