Co po śmierci Jezusa stało się z wiarą Jego uczniów w Jego Boskie posłannictwo? Głosy są podzielone. Według jednych katastrofa Wielkiego Piątku unicestwiła ich wiarę, inni zaś uważają, że ta wiara co prawda osłabła, ale nie zniknęła.
Nikt z wierzących w Chrystusa nie ma wątpliwości, że prawda o Jego zmartwychwstaniu rozstrzyga o być i nie być całego chrześcijaństwa.
List papieża Leona do biskupa Konstantynopola Flawiana z 449 roku daje fundamentalny dla przyszłych pokoleń chrześcijan wykład nauki o zmartwychwstaniu Jezusa: „Po zmartwychwstaniu Pana – a dokonało się ono oczywiście w prawdziwym ciele, ponieważ nie kto inny został wskrzeszony jak Ten, który został ukrzyżowany i umarł – w ciągu owych czterdziestu dni nasza wiara była oczyszczana od wszelkiej niejasności. Rozmawiał przeto ze swoimi uczniami, mieszkał z nimi, wspólnie spożywał posiłki, pozwalał siebie dokładnie badać i ciekawie dotykać tym, których niepokoiły wątpliwości. Z tego samego powodu wchodził do uczniów przez zamknięte drzwi i swoim tchnieniem udzielał Ducha Świętego, dawał światło zrozumienia i objaśniał im tajemnice świętych Pism. Ten sam pokazywał uczniom ranę w boku, miejsca przebite gwoździami i wszystkie ślady niedawnej męki (…). Czynił to, aby można było rozpoznać, że pozostały w Nim odrębne własności natury Boskiej i natury ludzkiej i abyśmy w ten sposób wiedzieli, że Słowo nie jest tym samym, co ciało, i abyśmy wyznawali, że Jeden Syn Boży jest i Słowem, i ciałem”.
Przytoczony tekst zakłada to, co wszyscy zdają się wiedzieć. Zmartwychwstanie Jezusa oznacza Jego wyjście z grobu ze skutkami opisanymi powyżej. Zdecydowana większość wierzących i niewierzących, kiedy mówi czy myśli „zmartwychwstanie”, od razu widzi Jezusa wychodzącego z grobu, z ranami na rękach, stopach i boku (jak w finałowej scenie Pasji Mela Gibsona). Taki obraz towarzyszył Kościołowi przez stulecia, a prawda o zmartwychwstaniu nie stanowiła przedmiotu wielkich kontrowersji. Jednak w drugiej połowie XVIII wieku pojawiła się w Niemczech, w środowisku protestanckim, anonimowa publikacja (jak się później okazało, autorstwa Hermanna Samuela Reimarusa), która zakwestionowała dotychczasowe wielowiekowe przekonania. Dzieło to, wydawane przez Gottholda Ephraima Lessinga, pojawiało się w częściach (stąd określenie Fragmenty) i z pozycji deistycznych naruszyło utrwalony w chrześcijańskiej świadomości obraz paschalnych wydarzeń, zwracając przede wszystkim uwagę na rozbieżności w ewangelijnych przekazach.
We fragmencie zatytułowanym „O historii zmartwychwstania” Reimarus postawił fundamentalne pytanie o podstawy nowego systemu apostołów: „Czy Jezus po tym, jak został zabity, rzeczywiście zmartwychwstał?”.
Analizując przekaz Mateusza, przyglądał się on pojawiającym się tam niejasnościom. Przede wszystkim zwracał uwagę na to, że tylko w pierwszej Ewangelii mamy opowiadanie o straży przy grobie, co z perspektywy krytyki biblijnej słusznie budzi wątpliwości. Gdyby wydarzenia przebiegły tak, jak opisuje je Mateusz, to członkowie Wysokiej Rady (ponad 70 osób) znaliby „prawdę” o zmartwychwstaniu, a uczniowie mieliby na nie niezbity dowód, zwłaszcza że do Wysokiej Rady należeli i Józef z Arymatei, i sprawiedliwy Gamaliel. Uczniowie w żaden sposób nie wykorzystali tego faktu. Niemożliwe jest także, by żołnierze pomimo przyjęcia pieniędzy nie opowiedzieli nikomu o swoim bądź co bądź niezwykłym przeżyciu. Wobec tego można uznać, że całej sprawy ze strażą po prostu nie było. Plotka o kradzieży ciała Jezusa przez uczniów sprowokowała powstanie takiej narracji.
Ponadto Jezus zgodnie z zapowiedziami miał być w grobie trzy dni i trzy noce, a był jeden dzień i dwie noce. Na dodatek nie tylko Reimarusowi, ale i wielu wierzącym ciśnie się na ust
Zostało Ci jeszcze 85% artykułuKup miesięcznik W drodze 2025, nr 05, a przeczytasz cały numer
Oceń