Dzieje Apostolskie
Dz 4,1-12 / Ps 118 / J 21,1-14
Zjawisko zapominania może się stać jednym z bardziej przykrych i frustrujących doświadczeń każdego z nas. Nie chodzi tu o problem spowodowany porządkowaniem ogromnej liczby docierających do nas informacji, ale o postawę, która sprawia, że nie zauważamy, jak wiele dobra, które dziś wydaje się nam tak oczywiste (bo nasze), otrzymaliśmy przy współudziale innych. Czasem dopiero przypadkowa sytuacja, gest, spotkana osoba czy miejsce pomagają nam z dystansem spojrzeć na własne życie, dostrzec drogę, jaką przebyliśmy, i miejsce, w którym obecnie się znajdujemy.
Uczniowie po śmierci Nauczyciela wracają do swoich codziennych obowiązków. Nie pamiętają o podziwie i zdumieniu, jakie wywarł na nich pierwszy połów, po którym zdecydowali się porzucić wszystko i pójść za Jezusem. Piotr, wracając do łowienia ryb, zapomniał o słowach i swoim powołaniu: „Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił” (por. Łk 5,8–11). Dopiero obecność i polecenia Jezusa prowadzą apostołów do radosnego odkrycia: „To jest Pan!” oraz wlewają w ich serca życie i nadzieję. To właśnie w drobnych gestach: w rozpalonym ognisku, upieczonej rybie i przy łamaniu chleba Jezus daje siebie rozpoznać. Dzięki temu uczniowie mogą na nowo się zmierzyć z własnym doświadczeniem zdrady i ucieczki spod krzyża oraz poznać przebaczającą miłość Chrystusa.
Również my, wspominając we wspólnocie Kościoła paschalne wydarzenia śmierci i zmartwychwstania Jezusa, otrzymujemy od Boga obietnicę wierności i pamięci: „Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o Tobie” (Iz 49,15). Bóg w zmartwychwstałym Chrystusie pokazuje największe dobro, jakie w sobie nosimy – Jego podobieństwo, i daje nam słowo, które pozwala odczytywać naszą codzienność. Chciejmy je przyjąć i nie bądźmy słuchaczami skłonnymi do zapominania (por. Jk 1,25).
Oceń