Z portretu spogląda na mnie wyprostowany młody mężczyzna w mundurze generała: blond czupryna, zaróżowione policzki, ciemne oczy – z pewnością mógł się podobać. Nie zasłynął jednak jako romantyczny kochanek, lecz jako zdolny wódz w czasach, kiedy jego ojczyzna i cała Europa utonęły w wojennej pożodze. Jean Victor Marie Moreau (1763–1813) urodził się w Bretanii w rodzinie prawników. Zapewne miejsce urodzenia, jak i atmosfera domu rodzinnego ukształtowały w nim patriotyzm, umiłowanie wolności i poszanowanie prawa. Pierwsza okazja do zamanifestowania poglądów nadarzyła mu się w 1788 roku, kiedy parlament Bretanii – która, przyłączona do Francji w 1532 roku, cieszyła się pewnymi swobodami w stosunku do reszty królestwa – nie przyjął nowych podatków nałożonych przez Paryż. W Rennes wybuchły zamieszki, a student prawa tamtejszego uniwersytetu Moreau stanął na czele milicji studenckiej broniącej bretońskich swobód. Napisał też odezwę do wszystkich uczelni regionu, w której czytamy: „Uznaliśmy za swój obowiązek odmówić przysięgi nowym prawom naszego kraju wobec zakusów nikczemnych urzędników, którzy choć przysięgali strzec prawa, teraz dążą do jego unicestwienia”. To dramatyczne wyznanie stanie się niejako jego dewizą życiową. Otrzymawszy dyplom prawnika, nie pójdzie drogą, jaką zaplanował d
Zostało Ci jeszcze 75% artykułuKup miesięcznik W drodze 2025, nr 11, a przeczytasz cały numer
Oceń