Żmija kościelna
Oferta specjalna -25%

List do Rzymian

0 opinie
Najniższa cena w ostatnich 30 dniach: 54,90 PLN
Wyczyść

Opowiadał mi frater Adalbertus:

„Pewnego ranka przechadzałem się po klasztornym ogrodzie, rozważając przeczytany właśnie fragment Pisma. Był wiosenny poranek, niektóre kwiaty wystawiały się już do słońca, choć w ciemnych zakamarkach leżał jeszcze topniejący śnieg. Kroczyłem tak zatopiony w myślach, kiedy usłyszałem nagle za sobą:

— Pssst… pssst…

Rozejrzałem się, lecz nikogo nie zobaczywszy, uznałem, że musiałem się przesłyszeć. Chciałem ruszyć dalej, kiedy znów usłyszałem za sobą:

— Pssst… pssst…

Zacząłem się rozglądać uważnie, w końcu dostrzegłem skuloną pod murem żmiję. Wyglądała na zmarzniętą i patrząc na mnie żałosnymi oczkami, syczała:

— Pssst, pssst, zzzlituj śśsię nad biedną żżżmijką, braciszszszku, bo tu dogorywam, a tak jessstem zzzmarzzznięta, żżże nie mogę śśsię ruszszszać. Zzzabierzrzrz mnie www jakieśśś ciepłe miejsssce.

— Czyś ty zwariowała? — krzyknąłem. — Żmije kąsają ludzi na śmierć! Nie dam się na to nabrać!

— Psst, psst — odparła żmia — ja jessstem żżżmija kośśścielna, religijna. Wprawdzie issstotnie w mej naturzrzrze leżżży kąsssanie na śśśmierć, ale ja jessstem żżżmija klaszszsztorna i wiem, co zzznaczy panowanie ducha nad ciałem. Nie bój śśsię, nie zzzrobię ci krzrzrzywdy. Zzzreszszsztą widziszszsz przrzrzecieżżż, żżże leżżżę ledwo żżżywa przrzrzy śśścieżżżce, a ty jako dobry chrzrzrześśścijanin powinieneśśś śśsię zzzlitować i pomóc mi. Czy nie zzznaszszsz opowieśśści o miłośśsiernym Sssamarytaninie?

Opowieść o miłosiernym Samarytaninie oczywiście znałem, rzeczywiście uważałem się również za dobrego chrześcijanina. Co więcej, trafił do mnie argument o panowaniu ducha nad ciałem — przecież ja również, mieszkając w klasztorze, próbowałem panować nad naturalnymi żądzami i jak sądziłem, nieźle mi się to udawało. W końcu więc postanowiłem się zlitować nad biednym zwierzątkiem, podniosłem je i zaniosłem do ciepłego wewnętrza.

Dałem się nabrać! Ta wstrętna gadzina, skoro tylko poczuła ciepło, gdy tylko wróciło jej życie, jak mnie nagle nie dziabnie w łapę! Wrzasnąłem z przestrachu i upuściłem ją, a na mój krzyk zbiegli się zewsząd mnisi. Mnich sanitariusz dokonał oględzin mojej szybko puchnącej ręki, a usłyszawszy, co się stało, i zobaczywszy dwie malutkie ranki pośrodku puchnącego miejsca, orzekł krótko:

— Szpital.

Wezwano karetkę pogotowia i kiedy po chwili wynoszono mnie na noszach, zobaczyłem zdradliwą gadzinę sunącą w kierunku uchylonych drzwi klasztornego kościoła.

Znalazłem się więc w szpitalu. Tam przystąpiono do szybkiego odratowywania mnie, wstrzykiwano mi w żyły jakieś substancje, których działanie odniosło pożądany skutek, ale ja po całym zajściu byłem bardzo osłabiony. Leżałem w szpitalnej sali, powoli odzyskując siły. Usiłowałem czytać Pismo Święte i oczywiście otwarłem je w miejscu, gdzie wąż udaje przyjazną człowiekowi istotę. Byłem jednak zbyt słaby, by długo czytać, i szybko odłożyłem książkę. Po sali krzątał się pielęgniarz. Przechodząc obok mojego łóżka, rzucił okiem na otwartą Biblię, pokiwał głową i powiedział:

— No tak, znów zagadka węża udającego przyjazną człowiekowi istotę. Znamy to, znamy. Wszyscy jesteśmy narażeni na ukąszenia tych ognistych węży. Najniebezpieczniejsze są wtedy, kiedy udają oswojone węże kościelne. Ten wąż to cielesne chciwe „ja”, z którym rodzą się wszyscy potomkowie Adama. Na zmaganiu się z nim polegała próba czterdziestu dni na pustyni, a potem na Górze Drzew Oliwnych. Głowa węża została starta, kiedy jeden z potomków Adama powiedział: „Nie moja, ale Twoja wola…”. Te słowa musimy sobie wziąć do serca, na tym właśnie polega nawrócenie. Trzeba tylko bardzo uważać, bo ta paskudna żmija potrafi się znakomicie podszywać i udawać oswojoną żmiję kościelną, a ukąszenie kościelnej żmii też może być śmiertelne.

Ożywiłem się, słysząc te słowa; chcąc się bliżej przyjrzeć pielęgniarzowi, podniosłem się na łóżku. Był ubrany na biało, tak jak wszyscy pielęgniarze, tylko w butach miał dziwne, zielone sznurówki. Zapytałem:

— Powiedz mi, kim jesteś, pielęgniarzu?

On tymczasem właśnie wychodził z sali. Zatrzymał się na moment i powiedział:

— Możesz mnie nazywać Szuszwolem ze Swarzyndza.

To powiedziawszy, wyszedł i zamknął za sobą drzwi”.

Żmija kościelna
Włodzimierz Fenrych

urodzony 10 maja 1955 r. w Poznaniu – absolwent historii sztuki na UAM w Poznaniu, obieżyświat, publikował w „Czasie Kultury”, „Spotkaniach” i „Tygodniku Powszechnym”. Autor cyklu felietonów pt....

Produkt dodany do koszyka

Zobacz koszyk Kontynuuj zakupy

Polecane przez W drodze