Zazdroszczę Pawłowi Krupie, że – jak sam wspomniał w październikowym felietonie – kiedy nie może pisać o obecnej rzeczywistości, ucieka w historię i tam szuka schronienia. Jako niehistoryk z takiego schronienia skorzystać nie mogę. Ale nawet gdybym mógł, to byłoby ono niewystarczające. Na Syberii nie ma dokąd uciec. Rzeczywistość wszędzie cię dopadnie, a historia nie jest schronieniem, bo rzeczywistość jest z nią spleciona i nie sposób oddzielić jedną od drugiej. Parafrazując Mrożka: Dziś to wczoraj – tyle że dziś.
Na konferencję pastoralną naszej nowosybirskiej diecezji zjechaliśmy się z jej najdalszych zakątków, czyli z obszaru ponad czterech milionów kilometrów kwadratowych, na którym mieszka dwadzieścia pięć milionów ludzi, z czego dwa procent to nominalni katolicy. Jednak praktykujących (w jakikolwiek sposób!) jest mniej niż sto tysięcy. Opiekę duszpasterską nad tymi ludźmi sprawuje dwudziestu paru księży i ponad trzydzieści sióstr zakonnych (ze wszystkich kontynentów) oraz – oczywiście – świeccy katecheci.
Wszyscy zostaliśmy zakwaterowani w położonym w lesie państwowym ośrodku wczasowym. W dużej wnęce przed głównym wejściem umieszczono patriotyczną dekorację z flagą, tekstem hymnu oraz ze zdjęciami szefów federalnej i lokalnej władzy. Wnęka – jako żywo – kojarzyła mi się z ołtarzem na Boże Ciało i okazało się, że było to słuszne skojarzenie, bo w ciągu tych kilku dni widać było, że Pan rzeczywiście „zagrody na
Zostało Ci jeszcze 75% artykułuKup miesięcznik W drodze 2025, nr 11, a przeczytasz cały numer
Oceń